You are as tall as a popo tree...
Door: alweer Silvia
Blijf op de hoogte en volg Silvia
17 Augustus 2013 | Oeganda, Jinja
Goedendag lieve dames en heren,
Ik heet u van harte welkom bij alweer deel 8 van Silvia Opstal, op zoek naar avontuur!
Daar gaan we weer...:D
Begin van deze week zei ik tegen Mar ; "hé, het voelt alsof het hier allemaal al wat normaler wordt en ik deze week echt hard moet gaan nadenken waar ik me blog over ga schrijven, want het wordt bijna saai'".
Maar na het beleven van weer een week in Uganda, kom ik daar toch een beetje op terug. Het was een iets normalere week, maar we hebben ook deze week weer heel veel geleerd, rare dingen meegemaakt en genoten van alle dingen die gebeurden.
Ik wil graag beginnen met het uitleggen van de titel van blog 8, You are as tall as a popo tree, omdat deze titel, naar mijn mening, wel redelijk typeert hoe de Ugandezen in elkaar zitten.
Wij kwamen woensdagochtend terug van lesgeven en liepen door het dorp terug naar huis. Ineens, uit het niets, riep een jochie van een jaar op 12 ineens keihard en lachend tegen me; MUZUNGU, YOU ARE AS TALL AS A POPO TREE!! (een papajaboom). Hij vond me dus een hele grote boom en zei dit ook gewoon. Ik moet zeggen dat Mar en ik er erg hard om hebben gelachen! Wat mij erg opvalt hier is dat de meeste Ugandezen veel directer zijn dan wij Nederlanders. Ze zeggen gewoon wat ze denken en vinden en ze doen wat ze voelen dat ze moeten doen. Dat wil zeggen dat ze minder nadenken over wat ze zeggen en zich niet eerst afvragen wat de ander ervan zal gaan vinden áls ze het zeggen. Als ze je gek vinden, zeggen ze het (heb ik namelijk al menig maal gehoord, mulalu zeggen ze hier), als ze geld of eten willen ook. Als ze je mooi vinden zeggen ze het en als ze met je willen trouwen zeggen ze het ook gewoon. Is toch veel makkelijker dan al dat gedoe bij ons?! Ik denk dat deze cultuur een stuk opener is, dat mensen relaxter zijn en makkelijker dingen accepteren van elkaar. Ze trekken zich dingen minder snel aan. Ik denk dat wij Nederlanders hier zeker wat van kunnen leren!
Dat brengt me dan meteen naar het volgende onderwerp, namelijk mannen in Uganda. Dit is namelijk al een bijzonder volk op zich! Zoals ik net heb verteld zijn ze nogal direct, en aangezien we blank zijn en geld hebben vinden de meeste mannen ons redelijk interessante objecten. We horen dus zeker wel een keer per dag dat we zo mooi zijn en dat iemand van ons houd. Toch leuk, is het niet! Een verhaaltje wat misschien wel leuk is om te vertellen gaat over ik-weet-niet-eens-hoe-hij-heet. Deze jongeman kwamen we tegen op de markt hier in Mpumudde toen we aan het praten waren met 2 jongens van een winkel. Hij kwam naar me toe, pakte mijn hand, zei dat ie van me hield en vroeg vervolgens mijn nummer. Maar als we aan alle mannen die dit hebben gevraagd aan ons ook hadden gegeven, zouden we de hele dag gestalkt worden. Zo ook nu, gaf ik dus niet mijn nummer. Hij bleef op me in praten en uiteindelijk heb ik uitgelegd dat ik niet zomaar aan iedere halve zool me nummer geef, maar dat ik iemand eerst moet leren kennen voordat ik erover nadenk om dit te doen. Toen hebben we afgesproken dat als ik hem 10 keer had gezien, dat ik dan misschien me nummer zou geven. Iedere keer als ik hem nu zie, verschijnt er een hele grote grijns op zijn gezicht en weet ie precies hoeveelste keer het is. We zijn inmiddels bij 8, dus het komt toch dichtbij :S!! Ik hoop dat tegen de tijd ik me nummer moet geven, we weggaan!!:P
Een andere anekdote is over Bob (wegens privacy redenen zijn de namen gefingeerd). Een hele lieve, aardige en sociale jongen die we regelmatig zien. We hadden gewoon gezellig contact met hem, maar op facebook ging die ineens de meer romantische kant op (met ons beiden). Op een avond ontving ik het volgende bericht van hem:
“I wrote your name on the ground, and it was washed away by the rain,. I then wrote it on the leaf of a tree but then blown away by the wind, then i wrote it to the bottom of my heart,no one can remove it”.
Hoe romantisch!! Toch vind ik het net een beetje te en ben ik blij dat Robbert niet zulke zoetsappige dingen naar me stuurt! :P
Dan gaan we van de mannen door naar de jongens in Makenke, lieve maar af en toe onbegrijpelijke jongens. Ik vind het leuk om te merken dat we hen steeds een beetje beter leren kennen en zij ons. Ze komen steeds een beetje dichterbij en gaan wat meer dingen vertellen en contact met ons zoeken. Afgelopen maandag hadden we bedacht om kaarten met ze te maken. We hadden van Jetje nog hele leuke dikke papiertjes die we konden dubbelvouwen en dan had je een kaart! We wilden de jongens dan iets laten tekenen en deze erop plakken. Bij de jongens aangekomen waren alleen Fred en Brian er en we zijn dan ook met hen aan de slag gegaan. Of nou ja, Mar, Grace en ik waren aan de slag en Fred en Brian zaten er een beetje bij te chillen. Wel was erg gezellig en hebben we met ze gekletst over onder andere hun familie en of ze in de toekomst terug zouden willen naar hun familie. Verder heeft Brian nog liedjes gezongen en een videoclip opgenomen op me ipod. Kortom, een leuke ochtend, met leuke kaartjes gemaakt door Marjorie, Grace en mijzelf. We zijn wel van plan het nog een keer te doen en de jongens niet weg te laten gaan voordat ze er een af hebben…Ook hebben we deze week Twister met ze gemaakt. Mar en ik hebben op de markt een groot laken gekocht en daar hebben we samen met de jongens stippen op geverfd. Dit vonden ze erg leuk om te doen. Vooral Sadam was vol concentratie, zonder ook maar iets te zeggen, bezig met het verven van zijn stippen.
Maar helaas werden we donderdag weer flink teleurgesteld. Ze hadden namelijk die nacht weer gedronken. Beiden werden we er een beetje verdrietig van. Ik ben in de korte tijd dat we hier zijn toch al een klein beetje gaan houden van de jongens en ik gun ze zo erg een goede toekomst. Het is dan zo jammer als ze dan weer zoiets doen. Paul doet heel veel voor ze en geeft ze heel veel kansen, maar op den duur houd het natuurlijk op en lopen ze kans om weggestuurd te worden. Ik begreep het dan ook echt niet dat ze, op het moment dat Paul wegliep, gewoon nog grappen kunnen maken en lachen, terwijl ze eigenlijk bang zouden moeten zijn voor de consequenties die zouden komen. Gelukkig is er nu niemand weggestuurd, al hebben ze wel een straf gekregen.
Dan nog even een danslesupdate. Ik begin een klein beetje te stressen. Ik heb nog maar 4 weken hier om een voorstellinkje in elkaar te zetten!! Ik heb deze week hard gewerkt met de leerlingen om ze de openingsdans aan te leren en het is gelukt. Of althans, ik heb het aangeleerd en ik hoop heel erg dat ze het volgende week nog een beetje weten. Nu ga ik dus komende week als een gek beginnen met de dansen per groep. Zoals jullie als het goed is weten, is het de bedoeling dat ik een minivoorstelling in elkaar zet voor de opening van het KisoBOKa centrum begin volgend jaar. De voorstelling verteld het verhaal van een straatjongen die weer terug wordt opgenomen in de gemeenschap, met hulp van KisoBOKa. Ik heb dus bedacht dat tijdens de opening, die met alle groepen samen gedanst wordt (dus 43 leerlingen), een jongen uit de gemeenschap wordt gegooid. Hij wordt dus als het waren op straat gezet. Dan komt groep C met een dronken dans, aangezien veel straatjongens verslaafd raken aan alcohol en lijm snuiven. Vervolgens beland de straatjongen in een gevecht met groep A. Vervolgens haalt kisoBOKa de straatjongen van straat en wordt de straatjongen weer opgenomen in de gemeenschap (zoals dit gebeurd in Makenke nu) door groep A, waarna de voorstelling wordt afgesloten met een feestdans. Maar dit is dus het plan, het moet nu alleen nog uitgevoerd worden. Ik denk dat ik meer moet gaan repeteren met de leerlingen om het allemaal af te krijgen, maar we doen ons best!!
Wel merk ik dat ik het best moeilijk vind om deze lessen te geven. Ten eerste geef ik de lessen in een hal die normaal gesproken altijd open is voor iedereen. In het begin liet ik dus ook tijdens het lesgeven, iedereen gewoon binnen. Maar hierdoor was er veel te veel lawaai waardoor ik helemaal gek werd en inmiddels stuur ik dus iedereen weg als ik aan het lesgeven ben. Desalniettemin zitten er in deze community hall geen ramen, maar een soort gaten, waardoor dus alsnog iedereen komt kijken en het lawaai net zo hard van buiten naar binnen komt.
Ten tweede zijn de leerlingen totaal niet gewend aan onze manier van lesgeven. Ze zijn gewend om met een klas van 140 mensen alles klassikaal te doen. Het komt dan ook regelmatig voor dat ik of ze het begrijpen en ze met z’n allen in koor roepen; YES! Maar daarna blijkt dat ze het eigenlijk helemaal niet begrepen hadden. Ook is normale ontspannen interactie tussen docent en leerling in een les voor hen nieuw en vaak zijn leerlingen dan ook totaal verrast en erg blij als ik hun individueel aandacht of een compliment geef.
Daarbij is de dansstijl die ik ze geef, tot nu toe vooral streetdance/hiphop, nieuw voor ze en is het soms moeilijk om het aan te leren en nog moeilijk om ze allemaal hetzelfde te laten doen. De dansen die zij kennen zijn dan ook vaak individueel, geïmproviseerd en niet uitgevoerd als groepsdans. Van formaties (vormen in de groep) snappen ze dan ook geen hout. Maar ik vind het erg leuk om te doen en is voor mij een uitdaging om ze deze dingen te leren, ook al is het even puzzelen welke manier het beste is voor hen.
Dan nog wat dingen die gewoon leuk zijn om te vertellen. Afgelopen zondag hebben we met de kinderen van de compound ‘gezwommen’. En wel op een oranje zeil. We hadden deze tip gekregen van Jos en Yvonne die de tip weer hadden gekregen van onze voorganger-vrijwilligers Nathalie en Diede. We hebben het zeil op de grond gelegd en er water en zeep op gegooid en de kinderen waren helemaal gelukkig en zwommen als vissen in water op het zeil. Tevens natuurlijk een watergevecht waardoor we uiteindelijk allemaal zeiknat waren, maar het was erg leuk!!!
Verder wil u graag nog vertellen over Pieterke, Paula en Pinto. Pieterke, Paula en Pinto werden ons donderdagmiddag, terwijl we net even lagen bij te komen op bed, in de schoot geworpen. Jacidi, Banda, Kumi (de 3 broertjes van de compound) en nog wat kinderen, stonden ineens voor de deur met 3 minikleine puppys. Ze waren die ochtend pas geboren en verstoten door de moeder, het kreng. Ze stopten ze bij ons in de armen en vroegen met een bambi-gezichtje of we melk wilden kopen voor de hondjes en voor ze wilden zorgen. Wij stonden natuurlijk weer perplex en hebben vol verbazing die hondjes aangepakt en geknuffeld. We hebben ze in een tuil (of is het tijl) gelegd met een doek erin en zijn melk gaan kopen. Teruggekomen hebben we ze met de kinderen melk gegeven en ze namen gegeven. Pieterke naar de moeder van Mar, Elly, omdat ze die naam zo lelijk vind, Pinto mijn oma en Paula was gewoon Paula. Maar we bedachten natuurlijk later wel dat we geen zin hadden om de komende anderhalve maand voor die beestjes te zorgen en daarna zouden we weggaan. We hebben ze dus weer teruggelegd onder een boomstronk hier op de compound en hoorden gister dat iemand ze ver weg had neergelegd, omdat ze ze hier ook niet wilden hebben. Dus waarschijnlijk zijn de hondjes inmiddels gestorven aan een langzame hongerdood...
Als laatste zijn we vandaag nog te gast geweest op een doopfeest op de compound. Het was een groot feest met een viering, heerlijk eten, gezelligheid en heel veel dans. Het blijft geweldig om te zien hoe de kleinste kinderen hier al goed kunnen dansen. Mar en ik hebben ons wild gedanst met alle kinderen en vrouwen, superleuk!!
Komende week hebben we weer een druk rooster en komende donderdag vertrekken we naar Kenia, eerst naar Kisumu en later nog door naar Nairobi. Dus blog nummer 9 zal iets later komen volgende week, mijn excuses alvast, maar wel weer vol met spannende verhalen!
Heel erg bedankt voor het lezen en weer allemaal bedankt voor de leuke reacties die ik nog steeds krijg!!:D
Xxx Sil
-
17 Augustus 2013 - 22:19
Oompie:
He hallo nicht,
Je het is gelukt ik ben de eerste. Zat ook achter de computer toen het binnen kwam. Wee spannende verhalen. Van dat telefoonnummer is wel gaaf maar denk wel dat je gaat verliezen haha.
Zielig van die hondjes hoor. Echt wel. Doopfeest gaaf joh alles meemaken daar. Nu ben benieuwd hoe Kenia is lijkt me ook wel gaaf. Maar we lezen het wel. Veel plezier daar.
En benieuwd naar de avonturen daar hoor.
Nu veel plezier en we horen het weer.
doei Oompie -
18 Augustus 2013 - 01:13
Hazel:
Hi lieve popo ;)
Wat heb je weer een leuke blog geschreven! Ik zie t al helemaal voor me hoe je die jongen steeds weer met een grijns tegen komt.. Haha geweldig! Anders geef je hem je nummer met 1 nr anders ;) dan heb je het per ongeluk fout gezegd.. Hoe reageren die jongens erop als je zegt dat je al een vriend hebt?
Die puppy is te schattig op je foto!! Maar idd niet echt handig om daar nu een huisdier erbij te hebben.
Nou ik kijk weer uit naar je volgende blog!! Super dat je ook nog naar Kenia gaat!
Liefs xxx -
18 Augustus 2013 - 09:48
Ingridopstal:
He Sillie
Het was weer een gaaf verhaal, en ja je gaat het niet redden met die jongen om je nr niet te geven, dus een goed idee dan maar een per ongeluk expres een verkeerd cijver geven (jammer).
Maar wat heel zielig voor die hondjes zeg , want die zijn idd nu niet meer in leven, je had ze beter dan maar gelijk bij de boom kunnen leggen, maar dat was voor de kids wel heel zielig geweest.
Wat geweldig van de dans die je gemaakt hebt, zal denk ik heel gaaf zin als het af is ,zie het al helemaal voor me. Top joh succes ermee.
En dat twister kleed geweldig, wat zullen ze een lol hebben zeg, echt een hollands spel.
Die doopdienst zal ook wel mooi geweest zijn.
Kortom je hebt weer een hoop gedaan deze week, alvast heel veel plezier in Kenia en later in Nairobi, groetjes aan Charles, ben benieuwd naar volgende week dan zal je wel weer een hoop belevenissen te vertellen hebben. Liefs xxx mama
-
18 Augustus 2013 - 11:00
Jos En Yvonne:
Ha lieve Silvia en Marjorie,
Het verslag van jullie allebei gelezen en…WE WILLEN TERUG! Wat maken jullie toch weer veel mee en wat leuk voor ons dat het zo herkenbaar is. Was het doopfeest van Veronique? Meiden; blijf genieten van wat je daar doet en van de mensen om jullie heen. Heel veel plezier in Kenia, weer een avontuur in een avontuur.
XXX en groetjes van Jos en Yvonne.
-
18 Augustus 2013 - 20:01
Silvia:
heey allemaal!
hahaha, wat een goede ideeen, maar ik zal jullie vertellen. Vandaag was de 10e keer dat ik hem tegenkwam en heb dus mijn nummer moeten geven. Maar hij was slim, hij zei: ik geef je mijn nummer en dan bel je mij even:P ghehehe. We hebben vandaag van hem vandaag geleerd op een boda te rijden!! Echt tof:D
Hahaha, en hoe ze reageren als ik zeg dat ik een vriend heb. Nou, sowieso zeggen we eigenlijk altijd dat we een vriend hebben of getrouwd zijn:P En vaak zeggen ze; Oh, maar je kan toch wel een in Nederland hebben en 1 in Uganda! hahaha, en dan maken ze niet eens een grapje!
Jos en Yvonne, ja, dat snap ik! Het was niet het doopfeest van Veronique, maar van een ander onbekend kindje.
Hoe is het bij jullie weer thuis?
xxx Sil -
19 Augustus 2013 - 10:47
Leoopstal:
Hoi Silvia,
Mooie avonturen weer. Had die jongen maar mijn telefoonnummer gegeven. Die vergelijking met een papajaboom is zo gek nog niet maar wel een met lenige takken. Nou veel plezier de komende week. Leuk om jouw ervaringen te lezen.
Groetjes oom Leo -
19 Augustus 2013 - 23:11
Ton Opstal:
Hee Popotree,
Is toch ook wel een mooie naam, maar zeker ook een mooie titel voor je blog. Ik weet niet hoe hoog een popotree is maar jij bent al aardig geworteld in Oeganda en daarnaast heb je ze al door hè die charmeurs.
Ze willen allemaal bovenaan je lijstje staan en met je trouwen. Maar, gelukkig heb je je Robbertje al.
Met die danschoreo houd je je lekker dicht bij het dagelijks leven van Oeganda. Je hebt groep C met die verslaafde jongens en groep A de gemeenschap. Mis ik de clue? (hopenlijk goed geschreven) of mis ik groep B.
Maar i.i.g. happy end met een feestdans. Gaat je lukken. Denk maar aan de dans met je vader en de dansSil in de Rollatordans. Misschien moet je je toch bedenken dat Oeganda meer is dan alleen alco en lijm snuivers. Groep B misschien de oase van de natuur? Ik lul maar wat!
En ach die Pieterke, Paula en Pinto, toch wel schattepoeppies! Maar?...... we hebben Fred al, dus jammer Sil!
Maar......, We hebben nog een hondemandje!
En....Sil, dat tel.nummer? Mag toch wel hopen dat het je oegandese nummer is met een storingszender op de nummermelder!
Knuffel, pap
-
05 September 2013 - 16:56
Aad En Irma:
schitterend Sil, voordat je t weet wordt je straks helemaal gek gebeld.... dus met nummer herkenning gewoon niet opnemen dus..... en ook ik weet zeker dat die dans van jouw schitterend zal worden. misschien een filmpje van te maken om later nog eens na te kijken ? of op je blog te zetten ? ben benieuwd naar je volgende blog. groetjes van mij..... :D
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley