Blog 13- We will be back...

Lieve trouwe volgers van mijn Oeganda blog,

Hier dan EINDELIJK mijn laatste beloofde blog, mijn excuses!!
Terug gekomen in Nederland was ik de eerst dagen zo’n beetje van de wereld en kwam het niet eens in me op om achter me computer te duiken om een blog te typen. Vanaf 3 dagen na terugkomst moest ik gaan lesgeven en vanaf dat moment weer volop opgezogen in Nederlandse hysterische leven. Maar hier istie dan!! En be aware, hij wordt lang en dat maakt me niets uit! Dus pak maar weer eens een koppie thee en ga ervoor zitten
Nu, bijna 3 maanden later, ben ik er geloof ik een beetje aan toe om dit blog zonder heel hard te gaan huilen, te kunnen typen, en het misschien een klein beetje af te sluiten. Ik kan alleen nog steeds geen afscheid nemen van mijn armbandjes uit Oeganda, dus die houd ik nog lekker iedere dag om.
Inmiddels leef ik hier weer mijn leven alsof ik nooit ben weggeweest en er niets is gebeurd. De mensen om mij heen zijn niets veranderd, hun leven is niet echt veranderd en het gaat allemaal weer zijn gangetje. Maar, misschien zonder dat veel mensen het merken, is er in mij zoveel veranderd.
We hebben in die 3 maanden zoveel mooie, bijzondere, geweldige, maar ook heftige, aangrijpende dingen gezien. We hebben ontzettend sterke, mooie,opgewekte mensen ontmoet en er zoveel gebeurd, dat het bijna onmogelijk is dat dit niets met je doet. En dat kan ook ik dus niet ontkennen, al zou ik het soms wel willen.

Het afscheid nemen in Oeganda was echt niet leuk. De avond dat we om 11 uur zouden vertrekken stond ineens ons hele huis vol met mensen om ons nog gedag te zeggen. Wij waren verrast en ontroerd hierdoor. We hebben nog wat gedronken met hen, beetje gekletst en ondertussen alles klaargemaakt. Uiteindelijk gingen de meesten weg, maar 3 vrienden, Mandela, Nak en Hobie bleven nog om ons uit te zwaaien. Wij zaten helemaal klaar op het randje voor ons huis en bij iedere auto (dat zijn er niet zoveel hoor, maar toch wel 3 ofzo) brak er een soort paniek uit en werd ik zenuwachtig. Uiteindelijk kwam dan echt onze taxi en moesten we daar dus instappen, iets wat we aan de ene kant best wel wilden, gewoon om onze familie en vrienden weer te zien, maar aan de andere kant echt echt echt niet. In die 3 maanden was deze plek ons thuis geworden. We voelden ons dan ook echt thuis, genoten van ieder moment, hadden veel mensen om ons heen beter leren kennen en waren hen als vrienden gaan zien en zijn verliefd geworden op dit land en de cultuur. En dan moet je dat achter laten, wetende dat je er waarschijnlijk voorlopig niet terugkomt.
Toen de taxi wegreed barstte we dan ook los en hebben samen zitten janken. Toen we eindelijk een beetje tot rust waren gekomen zei de taxidriver heel voorzichtig; “But you can come back right?”. Ghehehe.
Eenmaal op het vliegveld had ik toch ook wel een beetje zin om naar huis te gaan en te knuffel met me pama en zussen, en zeker met Robbert die ik 3 maanden toch wel echt heel erg had gemist!
Maar hoe dichterbij we bij Nederland kwamen hoe meer ik weer rechtsomkeer wilde maken en terug gaan. Geland op schiphol werden we allebei ontzettend zenuwachtig bij het idee dat we straks door die enge deuren zouden moeten, maar uiteindelijk moesten we wel.
Door de deuren gekomen stonden daar Mars familie, mijn familie, Rob en Annette met een spandoek, ballonnen enz. Toch wel erg fijn om iedereen weer te zien, maar zo overweldigend. Je komt terug in een hele andere wereld en ik was dan ook helemaal van de wap.
Na nog met onze families bij elkaar gezellig te hebben gegeten kwam dan ook het moment van afscheid nemen van Mar. Dit was wel even heel moeilijk na 3 maanden op elkaars lip te zitten en alles samen te doen , ook kunnen we elkaar nog vaak genoeg zien, het is toch ff afkicken. En nog steeds mis ik haar vaak, ook al zie ik haar bijna iedere week.

De eerste dagen terug hier waren heel erg fijn, gezellig thuis relaxen en bijkomen en leuke het dingen doen met Robs. Mijn ouders en zussen hadden m’n kamer helemaal verbouwd en dat is een supermooie, bijna hotelkamer geworden!
Ook toen ik de week erna moest gaan werken ging het allemaal wel goed en leek het alsof er niet zoveel was veranderd.
Maar een beetje later merkte ik dat Oeganda niet zomaar uit me hoofd verdween en dat ik er nog bijna iedere minuut van de dag mee bezig was. Ik was constant aan het vergelijken en ging me soms irriteren aan mensen die zeuren om, in mijn ogen, onzin dingen. Ik kon om de stomste dingen ineens heel hard gaan huilen, voelde me af en toe alleen in mijn wereldje en wilde vaak zo snel mogelijk weer terug rennen naar Oeganda.
Ik vroeg me af waar mensen zich hier druk maken om dingen die eigenlijk zo onbelangrijk zijn. Mijn ouders waren bijvoorbeeld bezig met het opnieuw verven van van alles in huis en de vraag of ze nou een nieuwe bank moesten of niet. Ik vroeg me echt af waarom ze zich daar eigenlijk druk om maakten. Het is toch eigenlijk helemaal niet belangrijk of een huis er piekfijn uitziet en netjes geschilderd? Als je er maar in kan wonen en leven en, ik weet erg cliché, een dak boven je hoofd hebt. Je kan toch veel beter je tijd besteden aan nuttiger en leukere dingen? Vervolgens kwam ook nog onze buurvrouw langs, bij wie het huis er zo ongeveer nog piekfijner uitziet dan bij ons, om ons nieuwe geverfde huis eens te bekijken en vond dat het bij hen thuis ook we eens tijd werd om iets te gaan doen!!
Ook Robbert was, vooral sinds ik weg was, veel bezig met voeding. Wat gezond is en wat niet, koolhydraten enz enz. Ik dacht alleen maar, waar maak je je druk om, in Oeganda hebben ze amper eten en al helemaal geen variërend menu!!
Nu besef ik natuurlijk wel weer wat meer dat dit gewoon een verschil is tussen Nederland en Oeganda. Het leven, de cultuur en behoeften zijn heel anders en daarom kunnen mensen in Nederland zich druk maken om dingen die in Oeganda totaal niet van belang zijn. Daar moeten ze eerst maar eens zien dat ze aan hun eerste levensbehoeften kunnen voldoen.

Hoe gaat het dan nu?
Ja, tja, een lastige vraag. Oeganda heeft meer impact op me gehad dan ik had verwacht. Nog steeds denk ik iedere dag wel een keer of vaker aan Oeganda, nog steeds vergelijk ik wel eens dingen met Oeganda en nog steeds kan ik me ineens intens kut voelen en het liefst op dat moment terug willen. Het voelt soms een beetje alsof er een stukje van mezelf (een beetje zoals bij Harry Potter?) in Oeganda is achtergebleven en mijn lichaam blijft verlangen om weer herenigd te worden met dat stukje gruzielement.
Maar het wordt een klein beetje minder en het lukt me meer om te relativeren en te bedenken dat er ook in Nederland genoeg mooie en leuke dingen zijn om van te genieten.
Mensen hebben vaak 2 vragen voor me. Vraag 1 is wat ik nu precies zo mis aan Oeganda. Die is vrij makkelijk te beantwoorden… Het relaxte leven, ’s ochtends wakker worden en mensen op hun gemakje voorbij te zien lopen en vervolgens een kudde koeien, de rooie stof/hobbelwegen, het weer, de muziek, Makenke, de jongens, mijn twee lieve vriendinnen Marjorie en Ellen die ik niet meer iedere dag zie, de vrolijkheid, opgewektheid en oprechte geïnteresseerdheid van Oegandezen, de glimlach, de energie, de dans, de schaamteloosheid, het huis, de gezelligheid op de markt, de rust, de gillende kinderen om ons huis, de dankbaarheid met weinig en de kracht en doorzettingsvermogen van mensen, terwijl ze het zo moeilijk hebben, zo weinig hebben, maar zo genieten van de dingen die ze wel hebben. Wij in Nederland zien zoveel dingen als vanzelfsprekend en we zijn er dan ook niet of te weinig meer dankbaar voor, terwijl het voor die mensen daar geweldig is als ze die dingen hebben. We moeten ons af en toe veel meer beseffen hoe dankbaar we moeten zijn met water uit de kraan, eten, een huis, maar vooral met de familie en lieve mensen die we om ons heen hebben en waar we liefde en warmte van krijgen.

De tweede vraag, wat is er nu voor/aan jou veranderd sinds Oeganda?, vind ik een heel stuk moeilijk om te beantwoorden. Er is heel veel veranderd in me hoofd, maar wat is er nu concreet veranderd?!
Zelf denk ik dat ik toch wel iets relaxter ben geworden en me probeer minder druk te maken om dingen die eigenlijk geen nut hebben. Een voorbeeld zie ik in het lesgeven. In Oeganda heb ik gemerkt dat ik niet alles tot in de puntjes hoef voor te bereiden, maar dat als ik doelen in me hoofd heb, ik beter flexibel kan zijn en in de lessen me meer kan richten op de leerlingen en wat zij op dat moment nodig hebben. Verder denk ik dat ik wat beter kan relativeren, omdat ik nu weet hoe het ook kan. Dat dingen die hier heel belangrijk lijken, eigenlijk helemaal niet zo belangrijk zijn.
Ik heb de vraag ook even neergelegd bij familie en vrienden. Zij zeiden dat ik wat serieuzer in het leven sta (WAAAH? Dat is niet me bedoeling, haha), dat ik wat meer over de dingen nadenk, dat ik bewuster leef en dankbaarder ben met de dingen die ik heb. Dus uhm, dat!

En dan nu lieve allemaal, komt nog het verslag van de laatste week in Oeganda, want dat heb ik jullie nog niet verteld! (of nouja, de meesten eigenlijk wel al een beetje). En ja ik weet het, het wis een lang verslag, maar kom op, het is de laatste, dus hou nog ff vol! Ik zal dit stuk proberen kort te houden.

De laatste week stond bij ons vooral in het teken van alles afsluiten, afscheid nemen en nog even heeeeel erg genieten van alles.
Deze vrijdag, de laatste vrijdag dat we er waren zou Mar voor de laatste keer lesgeven en ‘s middags zou de dansshow zijn waar we al die tijd aan hadden gewerkt, zo’n 3 of 4 keer in de week. Maar het werd deze week iedere dag spannender of het wel door zou kunnen gaan. We zouden bijna iedere dag nog repeteren, maar aangezien de leraren staakten (precies deze week, ivm salaris) waren er iedere dag minder leerlingen op school om mee te oefenen. Logisch ook, want als er geen les wordt gegeven, heeft het weinig zin om naar school te komen. Op donderdag, de laatste repetitie voor de voorstelling, had ik afgesproken dat alle leerlingen moesten komen. Maar helaas, toen we er die dag aankwamen waren er maar een stuk of 10 (van de 30). Deze 7 hebben we er toen op uitgestuurd op alle andere te halen, want zonder generale repetitie geen show natuurlijk!
Na ongeveer een uur waren, WOEEHOEE, alle leerlingen er en kreeg ik weer hoop voor de dag erna. De generale repetitie ging goed en de leerlingen hadden er zin in, en ik ook! We spraken af dat de leerlingen de dag erna om 1 uur in de hal zouden zijn zodat we om 2 uur de voorstelling konden beginnen….

Toen we de volgende ochtend, vrijdag, wakker werden regende het. Oh hellup. De moed zakte ons in de schoenen en we zagen ons laatste dag en tevens de afsluiting van ons werk al bijna in het water vallen. Want als het regent in Oeganda, ligt zo’n beetje alles stil en gaan veel mensen gewoon niet naar school of werk. Maar we zetten door, dachten we en vol goede moed (en vooral hoop) liepen (of eigenlijk schaatsten) we naar de kerk van Pastor Lois om het klasje van Mar les te gaan geven. Gelukkig was de regen gestopt inmiddels en met wat vertraging kregen we toch de meeste kinderen bij elkaar! De laatste keer was druk, maar erg leuk!! We hebben de bellenblazen van Jos en Yvonne uitgedeeld en dit met ze geoefend. Ze waren er ontzettend blij mee en waren enthousiast aan het blazen! Daarna hebben we nog de gogo’s uitgedeeld die ik van het zusje van een vriendin had gekregen en ook die vonden ze super! Wat foto’s gemaakt en toen hup naar huis gesjeezt om de spullen te halen voor de voor de voorstelling.
Toen ik netjes om 13.00 aankwam bij de school en de hal, waren daar welgeteld 4 van mijn leerlingen en de moed zonk me nu helemaal in de schoenen. Ik had wel verwacht dat ze later zouden zijn, maar niet dat er uberhaubt maar 4 op school waren! Meteen heb ik deze 4 ingezet om alle andere leerlingen te halen. Wij gingen, wachtend op iedereen, vast de hal klaarmaken. Banken klaarzetten voor het publiek, vegen (met bij elkaar gebonden takken) en het spandoek ophangen wat we op de Makenke-dag hadden gemaakt. Zo langzaamaan druppelde er steeds een beetje meer leerlingen binnen en uiteindelijk, na lang wachten (en het huilen stond me nader dan het lachen) waren om 15.00 uur de meeste leerlingen aanwezig! Nog steeds niet iedereen, maar we konden van start. Het publiek was ook nog erg karig. Het bestond uit een stuk of 20 kinderen en Paul.
Toch zijn we begonnen en het ging best goed!!! Maar terwijl de eerste keer bezig was, druppelden ook de laatste leerlingen nog binnen en steeds meer publiek, waaronder ook wat ouders van leerlingen en anderen volwassenen uit het dorp. Uiteindelijk besloten om de show nog een keer te doen en ik heb toen alleen maar met een hele grote grijns staan kijken, omdat het supergoed ging en ik trots was op wat de leerlingen lieten zien. Het publiek was enthousiast en de leerlingen genoten! Dit was precies wat ik wilde bereiken! Ik ook wel een klein beetje trots op Mar en mezelf. Na eerst weken zoeken naar dansgroepen uiteindelijk een eigen dansgroep gemaakt en na veel tegenslagen (zoals vaak op afgesproken tijden geen leerlingen, een bezetten hal enz) met hen toch een hele gave voorstelling in elkaar gezet!! Na de voorstelling heb ik de leerlingen de hemel in geprezen, kadootjes/bedankjes/snoepjes gegeven en foto’s gemaakt. Al met al was het zo een geweldige afsluiting van deze maanden. Op de terugweg naar huis liepen er een aantal leerlingen met ons mee die dolgelukkig waren. Een van hen ,Simon, gaf me een armbandje om me te bedanken en zei dat hij het een geweldige tijd vond en ons ontzettend gaat missen. Het armbandje was: “to remember me”. Zo lief! Een andere jongen, Ibrahim, zei: “I will never forget this day”. Een topdag dus!!

De zaterdag erna hebben we nog bij ons huisje allemaal kinderen geschminkt en s’avonds gezellig met de kinderen van compound poppen en springtouwen gemaakt van bananenblad. Hiermee maken de kinderen hier hun eigen speelgoed. Zo leuk om dit met hen te doen!
S avonds nog gaan stappen in Jinja en de volgende ochtend om 9 uur paraat in de kerk van Pastoor Lois, want we hadden beloofd hier onze laatste zondag te zijn. Ze hebben hier uitgebreid voor ons gebeden en prachtig gezonden, waardoor wij natuurlijk alleen maar hebben zitten janken in de kerk, gehehe, stelletje aanstellers!
Eind van de middag hadden we afgesproken met Paul en Willem voor ons afscheidsdiner. EN we moesten nog de kip die Mar had gekregen slachten en opeten!
(LET OP!: het volgende kan schokkende dingen bevatten!)
Daar aangekomen heeft Bakali (die is moslim en wil hij de kip ook kunnen eten moet hij de kip halal slachten) z’n nekkie doorgesneden. Vervolgens hebben wij geholpen het nog stuiptrekkende lichaampje kaal te plukken. Toen heeft Bakali de ingewanden eruit gehaald en savonds hebben we met z’n allen, Paul, Willem, Bakali, Robbert (van de bouw) en Fred, het heerlijke kippetje opgepeuzeld!

Maar toen brak onze laatste dag dan echt aan. We moesten vandaag nog de kerstman spelen en alle spullen van onze sponsoren en van onszelf wat we niet meer meenemen naar huis, nog uitdelen in Makenke. Wij zijn dus met een enorme tas en nog wat kleine tassen erop uit gegaan om alles uit te delen. We hadden voor een aantal spullen wel een gekozen bestemming. Mar heeft alle schoolspullen bijvoorbeeld aan Pastoor Lois gegeven, die het klasje van Mar over zou nemen als wij weg waren. Al snel hadden we een hele kudde kinderen en later ook volwassen die alles van ons wilden. Op deze manier dus het hele dorp door, heel veel mensen blij gemaakt met alle spulletjes en ondertussen ook afscheid genomen van iedereen.
’s Middags door geracet naar de stad om daar nog ongeweldige ze camera en telefoons op de laden, aangezien we thuis al bijna de hele week geen stroom hadden, en weer terug gegaan naar huis om voordat het donker werd alles klaar te hebben staan en nog te douchen! De rest van de avond weten jullie al!!

Het was een zware en moeilijke dag om afscheid te nemen van zo’n geweldige plek. Ik raad het iedereen aan om hierheen te gaan en te beleven wat wij hebben beleefd. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik dit mee heb mogen maken en weet zeker dat Mar en ik hier nog een keer naar terug gaan! Dus…. WE WILL BE BACK!

Dan nog even in het kort wat we allemaal met het sponsorgeld hebben gedaan:
- Voor 30 kinderen (samen met Jos en Yvonne) schoolgeld betaald, zodat ze een jaar naar school kunnen
- Schoolgeld betaald voor Brenda en Dinah, dochters van Pastor Lois. Zij zitten op de middelbare school, zijn erg slimme meiden en hebben ons al die tijd geholpen met lesgeven aan het klasje van Mar
- Organiseren van de Soweto-dag en de Makenke-dag, benodigdheden, snoepjes/koekjes/limonade enz.
- medicijnen en dokter voor Timan (jongetje met de wond)
- Ook gaan we (Mar en ik) nog het schoolgeld betalen voor Richard, een van de straatjongens.

Ik hoop dat mijn blog jullie allemaal weer een beetje laat beseffen hoe goed wij het hier hebben en hoe dankbaar we moeten zijn met alles en iedereen om ons heen. Dan wil ik jullie allemaal hele fijne kerstdagen wensen en alvast een gelukkig 2014!!! Geniet van alle gezelligheid met alle lieve mensen om je heen hier in Nederland, want jaa, ook hier is het fijn om te zijn!!!

Heel erg bedankt voor het lezen van mijn blogs en voor de steun en positieve berichten en reacties die ik van jullie kreeg!

Xxxxxxxxx Silvia


Voor de Foto's!

http://www.mijnalbum.nl/Album=BUCGNWEQ