Blog 9/10- Ode aan Uganda

Dag lieve/trouwe lezers,

Na een lange periode van 2 weken dan eindelijk weer mijn blog. Ik hoop dat jullie intussen niet zijn afgehaakt, want ik heb weer heel wat te vertellen! Wel wil ik u waarschuwen dat het waarschijnlijk een redelijk lang blog wordt. Ik zie er althans enigszins tegenop om aan de gang te gaan, moet ik u eerlijk vertellen. Ik ben normaal al zo een 3 a 4 uur bezig, dus als dat nu het dubbele wordt, moet ik me borst nat maken. Maar ik ga gewoon weer me best doen. Het is gelukkig ook wel leuk om zelf weer even stil te staan bij alles wat we hebben gedaan, het allemaal op een rijtje te zetten, erover na te denken en om reacties van jullie te krijgen natuurlijk!:D Dus ik zou zeggen, pak een koppie thee, koffie, lekkere stroopwafel en ga er rustig bij zitten...

Ik neem jullie als eerste mee naar Mafubira, een dorp in de buurt van Mpumudde, de plek waar we wonen. Na een maand of 2 kunnen we wel zeggen dat we Mafubira een stom dorp vinden! En ik zal jullie vertellen waarom, dit heeft namelijk verschillende redenen. Toen we net waren aangekomen in Uganda ontmoette wij de nursery -school teacher, Annet. Ik moet wel zeggen, een hele lieve vrouw die ons net als de meeste mensen van harte welkom heette . Zij heeft ons een van eerste weken mee naar huis genomen en heel gastvrij ontvangen i n haar huis. Ik geloof dat ik daar wel over verteld heb. Haar huis was wel een heel eind lopen Mafubira in. Na dit avontuur blijft ze nu dus steeds maar vragen of we nog een keer komen om ook haar moeder te ontmoeten, die er de eerste keer niet was. Maar wij hebben daar beide niet zo heel veel zin in en daarbij zit ons programma al redelijk tot de dag dat we terugkomen in Nederland. Wij zijn dus een beetje vaag gebleven en hebben ons zelfs een keer verstopt toen ze langs ons huis kwam!! Heel erg ja, inderdaad. Maar het leuke is nu dus, dat er nog een man uit Mafubira is die we ontmoet hebben in Makenke, Abraham, Hij heeft mij in het begin een keer zien lesgeven heeft toen gevraagd of ik een keertje bij hem in de kerk de kinderen kon komen lesgeven. Nou, goed dat wilde ik natuurlijk wel eens doen, dus ik gaf mijn nummer zodat we konden afspreken. Vanaf dat moment heeft de beste man zo ongeveer iedere dag (of zelfs snachts) gebeld, totdat we er gek van werken. Uiteindelijk zijn we dus deze zondag, 18-08, naar Mafubira afgereisd om onze belofte na te komen en eindelijk van zijn (onverstaanbare) telefoontjes af te zijn. Om 9 uur aangekomen in de kerk. En we hebben wat afgelachen hier. Even een kleine beschrijving van de kerk. Overal hingen vreselijk lelijke glazende slingers, boven het altaar hing een klok met erop Jezus aan het kruis, alles werd in het Luganda gesproken en aan ons vertaald door Abraham,die tussen ons in zat en niet erg lekker rook. Daarbij was zijn vertaling niet eens te verstaan doordat ze een microfoon gebruikte (helemaal niet nodig voor de 10 mensen die in de kerk zaten) en er keihard doorheen gilden. Daarbij zat de voorgangster tijdens de preek (werd gedaan door iemand anders) de hele tijd naast ons rare geluiden te maken. Het is hier vrij normaal om gewoon geluiden te maken als antwoord, in plaats van iets te zeggen. Maar deze mevrouw maakte werkelijk waar na iedere een geluid: OEHMMMM OEHMMM OEHMMM. Door deze omstandigheden kregen wij dus spontaan de slappe lach, tot tranen over ons wangen toe. En dat in een kerk met zo’n een 10 mensen en wij als enige blanken ertussen, waardoor dus iedereen steeds naar ons keek. Erg vreselijk! Na deze kerkbelevenis van 3 uur ( het lesgeven was trouwens wel even leuk hoor!) moesten we natuurlijk ook nog mee naar Abrahams huis en familie. Hier even gezeten en natuurlijk moesten we weer een visitorsbook invullen, zoals overal waar je komt. Ik moest na Marjorie schrijven en toen ik las wat voor mailadres had opgeschreven, moest ik heel veel moeite doen om niet weer in de lach te schieten. Ze had namelijk opgeschreven: mjcikbengekkehenkieniet@hotmail.com. Je kan natuurlijk ook moeilijk aan iedereen je goede mailadres geven!
Toen konden we ontsnappen uit Mafubira. Maar helaas zijn we nog steeds niet af van de vragen en telefoontjes van Abraham. Nu namelijk of we nog en keer komen...
Na ons kerkbezoek wilden we gaan paardrijden. Een soort safari op een paard langs de Nijl en evrschillende dorpjes. Na een lange tocht op de boda, bleek het vol te zijn en konden we dus weer weg. Toen zijn we maar gewandeld naar het Holland Park, in de buurt van het paardrijden. We waren wel benieuwd wat dit park was! Het bleek een park te zijn met vakantiehuisjes, dat geleid wordt door een Nederlands stel, Wim en Monique. Hele lieve mensen, die ons meteen een drankje aanboden en waar we een hele tijd supergezellig mee hebben zitten kletsen. Heerlijk om weer even met Nederlanders in real life uitgebreid te kunnen kletsen over alles wat hier gebeurd. Toen we thuis aankwamen stond daar, jawel Alex (de jongen die ik de 10e keer mijn nummer zou geven). En aangezien het nu de 10e keer was, heb ik hem maar mijn nummer gegeven. Gelukkig belt hij niet dagelijks!!! Van hebben we toen nog geleerd boda te rijden, supertof!! Ik had nog nooit op een scootertje gereden, dus was wel weer spannend.

Dan wil ik tussendoor even een update geven van het lesgeven en maken van de voorstelling met p7. Kort samengevat: het schiet niet zo op! Het is inmiddels al een aantal keer gebeurd dat ik had afgesproken met ze en ze er gewoon niet waren. Het is nu een soort van vakantie voor de klas, waardoor ze een ander rooster hebben. Als ze er zijn, en dan voornamelijk als ik met de hele groep repeteer, is het een zooitje ongeregeld. Sommige leerlingen doen ontzettend goed hun best, maar andere lopen ineens gewoon weg, komen gewoon helemaal niet of zijn heel ergens anders mee bezig. Ik heb hier natuurlijk wel wat van gezegd. Nu heb ik gister weer met ze gerepeteerd en ik moet zeggen dat het een stuk beter ging. Gelukkig gaat het helemaal goed als ik met de kleinere groepjes oefen. Inmiddels weten 2 van de drie groepen het grootste deel van hun dans. Dit is de dronkendans en de vechtdans. Groep B met de ‘ back in community dans’ is volgende week aan de beurt. De opening, die ze met z’n allen doen, gaat al iets beter, maar is nog lang niet goed. We moeten de komenden 3,5 week nog hard werken en veel doen. Maar ik heb er vertrouwen!! Het wordt alleen geen geweldig goede show, maar ach!Ik vind het al heel leuk dat ik de leerlingen iets heel anders kan leren dan wat ze gewend zijn en ik merk dat ook zij het wel nog steeds heel leuk vinden!
Tevens heb ik maandag 19-08, toen de leerlingen er weer eens niet waren, met een jongen hier uit het dorp gewerkt, Hobie. Hij had vorige week een auditie voor een soort Ugandeze Hollands got talent en wilde heel graag wat klassiek leren om te kunnen mixen met zijn hiphop. Natuurlijk lastig om klassiek in 1 keer te leren, maar ik heb hem wat dingen geleerd. Was erg grappig en leuk om te doen! Een Ugandees die klassiek doet (of althans probeerd:P) Hij deed erg ze best, was verbaasd over dingen die ik voordeed en die zelf daarna moest doen, maar uiteindelijk deed ie het best goed voor de eerste keer klassiek!!De auditie is die helaas niet doorgekomen. Na het lesgeven kwamen er nog 2 jongens, Mandela en Nak. We hebben ze de basis van salsa en bachata geleerd, vonden ze ook geweldig! Mandela had beloofd een keer voor ons te koken, dus dat gingen ze doen vandaag. Wat een feest! Na het boodschappen doen met z’n allen, moesten wij op onze (geimproviseerd) bank gaan zitten en gingen zij koken in de keuken. We moesten wel nog even helpen met het gas aandoen, want een gasfornuis hadden ze nog nooit gebruikt. Ze hebben echt hun best gedaan, want het was superlekker! De rest van de avond nog gezellig gekletst en gedanst, heel leuk.

De dag erna, dinsdag, hebben we geschaatst!!! Wie had dat gedacht in Afrika. Het was dan ook niet op ijs, maar op modder. We hebben deze ochtend heerlijk uitgeslapen, want het regende. En hier komt dan toch niemand op z’n afspraken, dus dan kan dat gewoon. Zouden we in Nederland ook moeten doen. Is toch ook eigenlijk raar dat wij onszelf helemaal nat laten regenen omdat we op tijd ergens moeten zijn. Als iedereen gewoon even zou pauzeren als het regend, kan je gewoon lekker thuisblijven als het regent. Maarja, in Nederland regent het natuurlijk ook wel best vaak. Maar in ieder geval gingen we dus naar de jongens in Makenke. En zoals ik eerder wel eens heb verteld is de weg naar Makenke, als het heeft geregend, echt een drama. En nu was het erger dan ooit. We zijn dus maar op blote voeten gaan glijden, schaatsen, zwemmen naar de jongens. Met de jongens gaat alles wel weer iets beter. Ze hebben onlangs, voor zover ik dat weet tenminste, niet meer gedronken of andere domme dingen gedaan. Aangezien het nu vakantie is, is Fred naar zijn familie in Entebbe en ik mis hem al! Brian werkt nog steeds op de bouw en Sadam doet dat nu ook vaak. Richard loopt een beetje in de rondte en werkt af en toe aan zijn kunst en armbandjes maken. Wel heeft hij waarschijnlijk zijn moeder gevonden, dus dat is erg positief!We hebben eindelijk Twister gespeeld met Brian, Grace en nog een andere jongen, was een succes en we hebben erg gelachen. Eigenlijk is het laken waar we het op gemaakt hebben veel te groot, waardoor je bijna niet van de ene naar de andere kan, dus het is een bijna onmogelijk spel, maar wel leuk!

Dan nu verder naar onze reis naar Kenia!! We vertrokken donderdagochtend op weg naar Kisumu. Deze dag hebben we lang gereden, lang gewacht bij de grens, nog meer lang gereden en heerlijk gegeten bij een vriend van Paul en Willem. Om 18.00 zijn we aangekomen in Kisumu en hier enorm welkom geheten door de mensen die ons de komenden dagen zouden rondleiden. We werden meegenomen naar ons gastgezin. Hele lieve mensen die deze dagen ontzettend goed voor ons hebben gezorgd en heerlijk hebben gekookt. Ugali (Keniaanse Posho), zeewier achtige groenten, kippetjes, chapatis en een smoothie van bietjes.... Best lekker.

De dagen in Kisumu waren druk, maar leuk. We hebben veel gedaan en gezien. We hebben verschillende projecten bezocht voor wezen en straatkinderen, een boottocht gemaakt over Lake Victoria, een gezellige BBQ gehad met alle gastgezinnen, onszelf honderd keer geїntroduceerd (je moet hier echt overal vertellen wie je bent, wat je bent en wat je komt doen, soms om melig van te worden) en in visitorsboeken geschreven. Ook ben ik nu een echte Robinson. Ik heb namelijk een vissenoog gegeten. Er werd me gezegd dat het ontzettend lekker was en the sweetest part of the fish. Dat moest ik dus echt proberen. Na 4 keer kijken, twijfelen, nadenken en bibberen heb ik het oog in mijn mond gestopt. En ik kan je vertellen, het was MEGARANZIG!!! Het voelde als een soort snot in je mond met een heeeeeele vieze smaak. Geen aanrader dus. Ook zijn we vrijdagavond nog gaan ‘ stappen’, van 9 tot 12. Wel een hele vette locatie, op een hoog dakterras. Een heerlijke zomeravond met mooi uitzicht, goede muziek, een heerlijke cocktail en nog een dansje gedaan met de ex-straatjongens die mee waren naar Kenia. Ohja, en we hebben in een tuktuk gezeten een paar keer. Zo een klein taxikarretje, waar ze dan ook nog 5 mensen in proppen over een hobbelweg, wel leuk!!
Op zondag waren we na de kerk, die net iets langer duurde dan verwacht, NET op tijd bij de bus naar Nairobi. Op naar Nairobi!Ik wilde heel graag hiernaartoe omdat mijn zus, Debor, ongeveer 12 jaar geleden een jaar heeft gewerkt op een straatjongens project.
Ik moest al plassen toen ik de bus in stapte en ik moest nog veel nodiger plassen toen we pas 6 UUR LATER!!!!!!!! eindelijk ergens stopten. En dan te bedenken dat de bus de hele weg als een gek heeft gehobbeld en me plas dus door me blaas klotste. Ik de bus hebben we geleerd dat Afrika helemaal geen attractiepark nodig heeft, aangezien de weg hier al een attractie is! Om 7 uur savonds kwamen we aan bij Charles, Cahterine en hun kindje Wema. Charles is een vriend van Miran en wilde ons graag ontvangen. Ook dit waren weer hele leuke en lieve mensen die zeer goed voor ons zorgden, lekkere maaltjes voor ons hebben bereid en Charles heeft ons ook nog eens bijna overal naartoe gereden! Maandag zijn we met Charles naar het Animal Orphanage zijn geweest. Dit is dus ee opvang voor wilde dieren die wees zijn geworden ofzo. We hebben leeuwen gezien!!!!!!! Alleen dan achter een hekkie. Ook waren er hyena’s, cheetahs en luipaarden. En we apen geaaid en verder voornamelijk heel veel gekke foto’s gemaakt met Charles. Smiddags zijn we naar de stad gegaan en hebben we daar als een dolle door een veel te drukke en hysterische stad gerend om ons busticket terug naar Uganda te kopen, te pinnen en naar de toren van de Conference Centre te gaan. Heeeeeel gaaf!! Ja kan helemaal op het dak staan, waar je uitzicht heb over het grootste deel van Nairobi. Ook hier gestoorde foto’s gemaakt met z’n 3en. Een leuke dag dus!

De dag erna hadden we afgesproken met 2 vrienden van Debor, Philip en Hosea. Philip is een jongen die in de tijd dat Debor er werkte bij het Straatjongens project Bosco Boys zat. Debor heeft hier onder andere een groep acrobaten getraind, waarvan Philip er een was. Hij heeft nu een eigen school, een circusschool, waar hij kinderen en ook straatkinderen lesgeeft en hen traint om acrobaat te worden en shows te doen. Hij heeft ons, samen met de Chairman van zijn school, 2 van de projecten waar hij lesgeeft laten zien. Deze chairman was trouwens een echte stoelman, hij zat namelijk in een rolstoel. En we hebben hem dan ook heel Nairobi door gecrosst in de stoel.
Het eerste project was een weeshuis en straatkinderen project. Hier werden we rondgeleid en kregen we een show! Er waren 3 groepen die een dans lieten zien en de acrobatengroep van Philip. Het blijft geweldig om te zien hoe ritmisch en swingend de kinderen dansen en vooral hoe ze ervan genieten en er vrolijk van worden. Dit is precies waarom ik dansdocent ben geworden. Omdat het super is om te zien hoe kinderen genieten van bewegen, hoe ze hun zorgen /problemen vergeten en gewoon onbezorgd kunnen dansen. Vooral deze kinderen die vaak al zoveel hebben meegemaakt in hun leven, vaak werden mishandeld of misbruikt door ouders of familie, op straat zijn beland, hier een tijd hebben geleefd en uiteindelijk toch een soort thuis hebben gevonden bij een van de projecten. Al zijn ook al deze projecten geen normale situatie en zijn er hier in Afrika veel te veel van deze projecten nodig om alle kinderen op te kunnen vangen, toch doen ze iets goeds en bieden een soort familie voor de kinderen en een toekomst waarin ze hun talenten kunnen ontdekken en ontwikkelen. In Nairobi zijn er ontzettend veel van deze straatkinderen, ongeveer 150.000.
Na het bezoeken van het eerste project gingen we door naar nummer 2. Hetzelfde idee en ook hier kregen we een acrobatenshow. Die kinderen waren echt al heel goed! Om 1 uur hadden we vervolgens afgesproken met Hosea, maar aangezien alles hier altijd net iets langer duurt dan je verwacht stonden we om 1 uur nog op project 2 aan de andere kant van Nairobi. Ik had Hosea even gesproken en gezegd dat het wat later zou worden, maar aangekomen op de afgesproken plek, kregen we hem allemaal niet meer te pakken en was hij verdwenen. Gelukkig boden Philip en Chairman aan om ons dan mee te nemen naar Kibera, een sloppenwijk, en naar Bosco Boys, het project waar Debor heeft gewerkt. Kibera is niet zomaar een sloppenwijk. Het is de op een na grootste stedelijke sloppenwijk van Afrika. Het aantal mensen dat hier woont ligt tussen de 600.000 en 1,2 miljoen mensen en de bevolkingsdichtheid is ongeveer 2000 mensen per hectare. Ongelofelijk en heftig om te zien hoe de mensen hier letterlijk hutjemutje wonen. Wij zijn naar ongeveer het midden van Kibera gegaan en hier konden we kijken over de sloppen die zo groot was dat we het einde nog niet eens konden zien. HELEMAAL vol met hutjes, viezigheid en mensen. Ik denk dat de mensen niet armer zijn dan de mensen hier in Makenke, maar in Makenke hebben ze tenminste nog ruimte om hun huis om bijvoorbeeld de was op te hangen, te koken, wat groenten en fruit te verbouwen en uberhaubt om te bewegen. Dat hebben de mensen in Kibera niet. Ook in deze sloppenwijk hebben ze ons gebracht naar een soort community centre voor kinderen en jongeren, waarvan sommige wees zijn en daar wonen, om hun talenten te ontwikkelen. Ze krijgen hier dans, muziek, theater en ook circuslessen. Natuurlijk kregen we ook hier een show. Dit was voor mij weer even een besef moment dat ik in Afrika, in een megagrote sloppenwijk aan het kijken was naar kinderen, die dagelijks leven in die sloppenwijk ,die laten zien hoe goed ze ergens in zijn en blij en vrolijk ze ervan worden om dit te doen. Geweldig!
Na het bezoek aan Kibera zijn we ingestapt bij een vreemde man, gelukkig wel met Philip en stoelman, die ons zou brengen naar Bosco Boys. Eindelijk zou ik Bosco Boys gaan zien!!!Na alle verhalen, foto’s en ervaringen van Debor die daar 9 maanden is geweest, zou ik daar nu rond gaan lopen. Heel erg raar dus om daar te zijn. Sommige docenten kenden Debor zelfs nog. Philip heeft ons verteld en laten zien waar alles was. Waar Debor sliep, waar ze de acrobaten les gaf, waar ze de computerlessen gaf en waar ze at met de jongens. Ik herkende zelfs nog de gangen van de fotos!

De volgende dag zouden we om 7 uur in de vroege ochtend met de bus vertrekken terug naar Uganda. Netjes op tijd, om kwart over 6, daar aangekomen, blijkt dat er al geruime tijd geen bus meer bestond om 7 uur in de ochtend. De volgende bus zou om 1 uur smiddags gaan. De meneer die de tickets had verkocht was een beetje confused, zeiden ze. Maar aangezien de busrit zo’n een 12 uur zou duren, zouden we dan pas om 1 uur snachts aankomen, en dat vonden we niet erg fijn. Gelukkig waren er meer mensen die ook een ticket hadden voor 7 uur en met z’n allen zijn we boos geworden. Ze zeiden dat ze een bus zouden regelen, die over 10 minuten zou komen. Maar na een uur was er nog helemaal niets. Toen kwamen er ook nog mensen die bij dezelfde busmaatschappij al vanaf die zondag aan het wachten waren op een bus. En nu was het woensdag..... We verloren dus de hoop en hebben uiteindelijk ons geld teruggevraagd en gelukkig gekregen. Toen zijn we gerend naar Simba Coach, een andere bus, en daar was nog plek!!Uiteindelijk vertrokken we dus maar met 3 kwartier vertraging. Wel heeft de bus er 15 uur over gedaan, maar ach, we zijn weer veilig aangekomen. De dag erna hoorden we dat er een bus op dezelfde weg die wij hadden gereden, was verongelukt!! Toen we het uitzochten bleek dat er op die plek de afgelopen maanden al veel vaker bussen waren verongelukt. We zijn dus blij dat we de busrit hebben overleefd!

Maar dan nu, ben ik uitgekomen bij de uitleg van de titel van dit blog. We merkten namelijk dat we allebei heel erg blij waren dat we terug waren in Uganda. Ik vond Kenia heel erg leuk en ben heel blij dat we zijn gegaan en al die dingen hebben gezien, maar ik ben er wel achter dat ik Uganda leuker vind! (sorry Debor:P)
Misschien komt het omdat we alleen in de stad zijn geweest, maar ik werd in die steden gek van de drukte, het verkeer en alle mensen om me heen die net gewoon Europeanen leken. Gestresst rondlopend, niet lachen, alleen maar met zichzelf bezig en niet geїnteresseerd in anderen.
Uganda is een geweldig land, vind ik, met prachtige mensen waar wij zo ontzettend veel van kunnen leren. Misschien komt het omdat we in een dorp wonen, maar de mensen hier zeggen altijd gedan, willen altijd oprecht weten hoe het met je gaat, waar je naartoe gaat en wat je daar gaat doen. Je kan met iedereen wel een praatje houden en op de momenten dat ik chagrijnig ben, wordt ik vanzelf weer vrolijk van de lieve mensen en kinderen hier in de omgeving. Daarbij lopen de mensen hier op hun gemakje en is het leven hier een stuk rustiger en relaxt, ook al worden we iedere ochtend wakker gemaakt door 20 hanen die kraaien als een gek, koeien, langslopende mensen, geklop op onze deur en kinderen die onze naam roepen.
Kortom, het was heerlijk om donderdag weer hier rond te lopen en alle lieve mensen weer te zien en een praatje te maken. Iedereen heette ons van harte Kuli kayo (welkom terug) wilde weten hoe we het gehad hadden in Kenia. De jongens kwamen zelfs rennend en lachend op ons af om ons te knuffelen en savonds kwamen Hobie, Mandela en Nak nog langs omdat ze ons zo gemist hadden. Al met al dus fijn om terug te zijn. En dan te bedenken dat we nu maar weg waren voor een weekje. Over 3 weken moeten we al afscheid nemen van deze superplek. Gelukkig zijn er ook geweldig lieve mensen thuis die ik ook wel weer graag wil zien!

Dan zijn we hierbij aan het eind gekomen van aflevering 9/10 van ‘ Op avontuur met Marjorie en Silvia’. Ik hoop dat u het heeft gered om het helemaal uit te lezen en niet in slaap bent gevallen. Heeft uw kopje thee gesmaakt? Dan zie ik u volgende week graag weer terug bij aflevering 11!
Xxxxxx Sil