Blog 11- Mandazi's, huilende jongetjes en kotssoep

Daar zijn we weer, aflevering 11 van ‘ Op avontuur met Marjorie en Silvia!!!’. En ik beloof u allen dat het deze keer geen ellenlang blog zal worden. En ik zal u vertellen waarom niet...ik heb niet zo’n zin!
Maar desondanks zal ik natuurlijk mijn best doen om weer verslag te doen van de dingen die we hebben beleefd.
Ohja, en ik moet u nog op de hoogte brengen van mijn fotoprobleem. Ik wil hiervoor graag een passage gebruiken uit mijn boekje waar ik dagelijks in schrijf wat we hebben gedaan ( jouw boekje Haz, bijna helemaal vol!):

“ Wat een rotdag! Schoongemaakt, gewassen, beetje met kids gespeeld, blog geschreven. Lukte voor geen meter met die klotefoto’s. 6 keer gekut met die dingen, bleek uiteindelijk de fotoruimte op waarbenjij.nu op te zijn!!! Nu lig ik op apegapen”. (Silvia Opstal, zaterdag 31-08)

Nou goed, misschien niet zo netjes beschreven (excuses), maar zo voelde ik me wel toen ik ’s avonds naar bed ging. Ik heb gelukkig wel een oplossing gevonden voor het fotoprobleem, namelijk mijnalbums.nl ofzoiets. Mijn foto’s zet ik voortaan hierop en met onderin een link , waar je op kunt klikken om dan hoop ik de foto’s te kunnen zien!

Om te beginnen was het over het algemeen een redelijk normale week (jaja, wie had dat nog eens gedacht) met toch zo hier en daar weer bijzondere momenten tussendoor.

Eerst even over de voorstelling. Dit gaat best goed! Tevens zijn ze erg blij (en soms lijkt het alsof ze vooral daarvoor komen:P) dat ik steeds koekjes of mandazi’s meeneem.
De openingsdans wordt als steeds beter. Al gaan we soms de ene dag 2 stapjes vooruit en de andere dag 1 of zelfs 2 achteruit. Dan de groepsdansen gaan goed, ze vinden het erg leuk om andere dansstijlen te leren en zien het als een uitdaging. De dronkendans en de vechtdans zijn af. Alleen de back in community dans moet dus nog afgemaakt worden, maar dat heb ik maandag op de planning staan. Daarna ga ik alles aan elkaar plakken en de finale nog maken en dan is het af. Gelukkig, want over 2 weken is al de voorstelling! Donderdag heb ik ook geoefend met James, de jongen die de straatjongen speelt, voor de overgangen van dans naar dans. En ik ben heel blij met mijn keuze, want hij doet het erg goed!ik hoef maar een keer het beeld uit te leggen dat ik in mijn hoofd heb en hij doet het!

Dan de jongens. Met Sadam gaat alles goed. Hij werkt nu iedere dag op de bouw en ik geloof dat dit wel goed gaat en hij z’n best doet hier. Wij hadden ,maandagavond het plan om de jongens bang te maken. We zijn dus naar Makenke gelopen en hebben ons vlakbij het huisje van de jongens verstopt onder een laken. Een eng muziekje aangezet en naar de jongens gelopen. Wij waren natuurlijk alweer hard aan het lachen onder het laken, maar Sadam schrok toch wel en wilde ons bijna gaan bekogelen met stenen. De rest was niet eens geschrokken
Richard heeft zo z’n up en downs, maar over het algemeen was ie best vrolijk deze week. De reden hiervoor is dat ie inderdaad zijn moeder heeft gevonden. Zowel zijn moeder en hij zijn heel blij en hij heeft al met Paul gekeken voor een school in de buurt waar zijn moeder woont. Het plan is dus dat hij binnenkort weer teruggaat naar haar en daar een opleiding gaat doen. Erg positief dus wel! Brian is dan weer iets minder. Paul kwam erachter dat hij nog veel drinkt en rookt en aangezien hij al erg veel kansen heeft gehad, zowel bij KisoBOKa als bij een andere organisatie, is het nu tijd om te zoeken naar een andere oplossing. Ze zijn in gesprek gegaan en nu gaat Brian volgende week weg uit Makenke om voolopig bij zijn broer te gaan wonen. Ik hoop heel erg dat nu het lampje gaat branden bij hem en die hard gaat nadenken over zijn toekomst. Het is namelijk echt een lieve jongen met een goed hartje. Wij gaan hem in ieder geval wel erg missen...

Woensdag was de Makenkedag! We wilden hetzelfde wat we in Soweto hadden gedaan, toen nog met Jos, Yvonne en Charlot, nu ook graagt in Makenke doen. Dinsdag hebben we alles voorbereid en ingekocht en woensdag op tijd begonnen met alles klaar te zetten. Maar zoals altijd als wij een leuk plan hebben, ging het regenen...Gelukkig viel het alles mee en zijn we begonnen onder een afdakje en later ging de zon weer schijnen! We zijn deze keer begonnen met de kinderen. We hebben ze laten snoephappen in een bak met water. Ze vonden het geweldig en het zorgde dan ook voor heel wat hilariteit. Tijdens het snoephappen bleef het aantal kinderen groeien en ik denk dat we uiteindelijk zo’n 150 kinderen. Na snoephappen zijn we gaan schminken. Deze keer met hulp van Fred, de jongen aan wie Mar Nederlands leert en van Dinah en Brenda, twee erg enthousiaste meiden die ons ook vaak helpen met lesgeven van het klasje van Mar. Daarna hebben we ze in een kring gezet en hebben een kort dansje met ze gedaan, waarna ze op hun billen moesten gaan zitten zodat wij speelgoedjes konden uitdelen (met dank aan onze sponsoren die de speelgoedjes hebben gegeven!) En ik zal jullie vertellen dat ze daar toch even heel gelukkig van werden! Wij iets minder... De kinderen hier hebben natuurlijk echt niet zo veel, maar als ze dan een keer iets krijgen als eten of speelgoed, doen ze er ook alles aan om dit ook daadwerkelijk te bemachtigen. Ze duwen, trekken, slaan en schoppen om bij ons te komen. Wij werden dan ook bijna claustrobofisch van alle kinderen die met hun hand uitgestoken om ons heen stonden te dringen. Uiteindelijk had ieder kind een speeltje en kregen ze de opdracht om dit speeltje te tekenen. En ook vandaag zag ik nog kinderen rondlopen in Makenke met hun speeltje, wat ze trots lieten zien en bewaken als hun kostbaarste bezit!
Bij het uitdelen van de limonade en mandazi’s hadden we eindelijk een goede manier gevonden om de kinderen gestructureerd langs te laten komen zonder de kans dat ze nog een tweede keer zouden komen. We hebben ze in 2 rijen gezet, met Mar als bewaking , die steeds 2 kinderen naar mij met de limo toestuurde en de rest met grof geweld tegenhield. Ter afsluiting voor de kinderen hebben we samen met hen nog een spandoek gemaakt. Wij hadden de dag ervoor al op een stuk laken geschreven ‘ We love Makenke’ en bedankt voor de geweldige tijd die we met jullie hebben gehad. De kids hebben het afgemaakt door een duimafdruk met verf op het spandoek te zetten. Zag er erg leuk uit!Deze willen we ophangen bij de voorstelling van de dans.
Na de kids waren de moeders aan de beurt. Bij hen hebben we, net als in Soweto, de handen gewassen, lekker ingemasserd met body lotion en vervolgens een nagellakje op de nagels gedaan. Deze moeders waren ook zeer dankbaar en zeggen nu zo mogelijk nog enthousiaster gedag en laten trots hun gelakte nagels zien. Zo leuk!
Deze dag dus mede mogelijk gemaakt door onze sponsors. De spullen die we nodig hadden hebben we van ons sponsorgeld gekocht en al het speelgoed voor de kids kwam ook voor jullie. HEEL ERG BEDANKT!! Helaas hebben we alleen niet zoveel foto’s van deze dag omdat Mar en ik allebei heel druk waren met alles regelen, waardoor we weinig tijd hadden om fotos te maken, sorry!

Dan zal ik meteen even verder gaan met een ander deel van het sponsorgeld. Jos en Yvonne, de vrijwilligers die hier ook 4 weken zijn geweest, wilden graag het schoolgeld betalen voor 13 kinderen in en om Makenke. Wij hebben besloten dit aantal te verhogen naar 30 kinderen. Voor 30.000 shilling gaan de kinderen hier een jaar naar school, in euro’s is dit ongeveer 10 euro. Voor 17 kinderen houdt dit in dat we dus maar 170 euro moeten betalen om hen een jaar naar school te helpen!! Maandag gaan we het geld betalen op de school en de komende 2 weken gaan we het de 30 kinderen vertellen. Hoe dit gaat zullen jullie nog wel lezen in de volgende blogs!


Mmm, wordt toch nog best lang...

Donderdag hebben we nog meer kinderen geschminkt, maar nu wilden we er niet zoveel, zodat we echt even ons best konden doen. We hebben dus de kinderen van de compound geschminkt als leeuw, bloemenmeisje en prinses. Ook wilde ik heel graag een kindje wit maken, omdat dat altijd zo mooi is als onderlaag. Het slachtoffer van mijn experiment was Heather, een meisje van een jaar of 3. En helaas, vrijwel vanaf het begin mislukte het. Het was een gevlekte witte zooi op haar gezicht. Ik probeerde het nog te verbeteren, maar het werd alleen maar erger! Als toetje op de slagroomtaart (en totaal niet pedagogisch verantwoord, I know) kreeg ik (en later ook Mar) ook nog eens de slappe lach en zat ik het arme kind dus gewoon uit te lachen! Ik heb er wel nog het beste van proberen te maken en uiteindelijk viel het alles mee, al was ze zeker niet een kunstwerk... Het meisje na Heather vroeg toch mijn grote verbazing of ze ook een muzungu gezicht mocht!! Zij is overigens wel erg mooi geworden!
Tijdens het schminken zat er al de hele tijd een jongetje door het raam mee te kijken en te zeggen dat het zo mooi was. Toen uiteindelijk alle kinders weg waren en wij naar de markt gingen, zat het jongetje nog steeds voor onze deur, als een in elkaar gedoken huilend hoopje ellende. Ik dacht, met mijn niet nadenkende, blanke, verwende gedachte dat het jongetje zo verdrietig was omdat we hem niet hadden geschminkt. Maar back to reality,Silvia, het is Uganda!! Robert, een jongen van de bouw die even wat af kwam geven bij ons, vroeg aan het jongetje, Kenneth, wat er aan de hand was. Toen bleek dus dat hij niet meer naar huis durfde omdat zijn vader hem altijd heel erg sloeg en hij eigenlijk heel graag bij ons wilde blijven. Na wat doorvragen bleek dat ze vader overdag werkte en savonds voornamelijk weg was om zich te bezatten. Als die thuis kwam sloeg die dus Kenneth heel vaak, omdat vader vond dat hij niet genoeg werk deed. Moeder was al overleden, dus Kenneth heeft echt alleen zijn vader nog. Goed, bij ons stond het huilen op dat moment nader dan het lachen. Want wat kan je in godsnaam doen als zo’n jochie van ongeveer 11 op de stoep zit te huilen en niet naar huis durft? Je wilt hem eigenlijk echt niet terugsturen naar huis, maar we kunnen hem natuurlijk ook niet hier laten. Wij gaan ook over 2 weken terug en dan heeft is ie weer alleen. Het liefst wilden wij met hem meegaan met een grote stok om z’n vader toe te takelen, maar ook dat heeft natuurlijk geen zin. We hebben nog overwogen om met hem mee te gaan, maar ook dat is geen goed idee, omdat hij dan waarschijnlijk alleen maar NOG harder wordt geslagen. Uiteindelijk is Robert meegegaan naar zijn huis om daar te praten met de vader. Maar daar aangekomen was de vader te dronken om te praten en heeft Robert tegen de buren gezegd dat ze er op moeten letten en iets van moeten zeggen, in de hoop dat dat misschien nog werkt.
De dag erna kwam Kenneth hier aan de deur om hij even met ons wilde kletsen. Vandaag zag hij er al een heel stuk beter en vrolijker uit gelukkig! Zijn vader had hem niet geslagen en met hem ging het weer beter. Hij wilde ons graag zijn rapport laten zien, die erg goed was overigens! Het is een lieve jongen en ik hoop dat het goed komt met hem. We hebben hem nog een knuffeltje meegegeven, Sneezy een van de 7 dwergen, die ik ook heb gekregen van een van mijn sponsors om weg te geven hier. Toen hij Sneezy zag, lichten zijn ogen op en kreeg die een grote glimlach op zijn gezicht. Hij was er ontzettend blij mee en zei dat ie heel erg van knuffels hield. (bijgevoegd een foto van Kenneth met Sneezy!)

Als laatste wil ik u vertellen over ons maaltje van gisteren. Toen wij gister even heel relaxt buiten zaten en de broertjes van de compound ons weer kwamen irriteren, hebben we hen op avontuur gestuurd om avocado’s uit de boom naast ons huis te plukken. We hadden namelijk het plan om eens wat anders te doen en een avocadosoepje te maken. Ze hebben hier namelijk maar een beperkt aantal verschillende groenten, waardoor we bijna dagelijks wel iets met tomaten, paprika en ui eten.
De kinderen zijn overfanatiek in de boom geklommen en hebben er 4 avocados uit gehaald. Ze waren nog niet echt rijp, maar aangezien we er soep van wilden maken, dachten we dat dat niet zo erg was. Maar toen ik de eerste hap naam van, waarvan ik verwachtte dat het een heerlijk soepje zou zijn, bleek het een grote deceptie. Het zag eruit uit kots en het was VIES! We hebben het laten proeven aan de broertjes. Eerst leken ze het heel lekker te vinden en wilden ze steeds meer. Maar na 5 minuten kwamen we erachter dat ze alles om de hoek weer uitspuugden.Ook zij vonden het dus niet zo’n geslaagd soepie...

Vandaag zijn we nog naar zwembad geweest met de jongens, waar ze snoepjes hebben opgedoken en waar Richard en Sadam weer even hebben kunnen oefenen met zwemmen. En ze worden steeds beter! Daarna lekker geluncht en ook zij waren weer helemaal blij!

Dat was het weer voor vandaag. Is het toch nog een redelijk lang blog geworden!
Dan wens ik u allen weer een hele fijne week en succes met werken! Dan zie ik u bij de volgende, en tevens de een na laatste, aflevering van ‘ Op avontuur met Marjorie en Silvia’!

Xxx Silvia

Hier de link voor de foto’s!!:

http://www.mijnalbum.nl/Album=KDVCJ7QH