Blog 12- Genieten van iedere minuut...
Door: ik
Blijf op de hoogte en volg Silvia
15 September 2013 | Oeganda, Jinja
Lieve Iedereen,
Helaas gaat de tijd sneller en sneller en komt het moment steeds dichterbij dat we weg moeten gaan. Afgelopen week was er een moment dat we in gedachten verzonken voor ons uit staarden en ik zei:
Ik ben moe, voel me naar, wil naar huis en wil echt niet naar huis. Het voelt gewoon heel erg raar en dubbel dat deze 3 maanden, waar je zo ontzettend lang al mee bezig bent, naar uit kijkt en voor aan het voorbereiden bent, alweer bijna voorbij zijn. En ik kan wel zeggen dat het echt een kutgevoel is om terug te moeten gaan naar een maatschappij van stress, drukte, druk, langs elkaar heen geleef, moeten, (veel) ongeïnteresseerde mensen, verwendheid enz. Natuurlijk zal ook dit vast snel weer wennen, maar de overgang zal moeilijk zijn. Ik ben toch wel verliefd geworden op dit land, de sfeer, de manier van leven en de mensen die hier leven, waarvan ik enorm veel heb geleerd. Ik neem een rugzakje mee naar Nederland vol met lessen en ervaringen die ik wil gebruiken in mijn leven thuis en zeker niet zomaar wil vergeten! We proberen, deze laatste dagen, dan ook extra te genieten van iedere minuut en van alles wat we beleven. Dit hebben we de afgelopen week dan ook zeker gedaan, met verschillende leuke en minder leuke momenten.
Zaterdagavond na het schrijven van de blog zijn we gevlogen naar de stad, voor onze (EINDELIJK) eerste keer stappen in Jinja!! Werd wel eens tijd, maar tot vorige week toe hadden we steeds geen zin meer of waren we te moe. Nu hadden we afgesproken met de 3 jongens uit Makenke en moesten we dus wel. Aangekomen in de stad moesten we eerst nog wat eten. Maar de enige plek waar we nog eten konden vinden, was in een lokaal disco-restaurantje. Een jongen die we tegenkwamen bij Flavours (een cafeetje waar we eerst heen zouden gaan en wat zouden eten) wilde ons er wel even heen brengen. Het was dus een lokaal restaurant, waar de muziek altijd keihard aanstaat, vandaar disco, met een Afrikaans buffet. En ik moet zeggen, het was heerlijk! Hierna terug naar Flavours en een warming- up dansje gedaan. Om 23.30 hadden we afgesproken met Hobie, Mandela en Nak om los te gaan in Casino, een club dus in de stad. En het was een topavondje! Supergezellig, gedanst, gechillt, wat gedronken, gelachen en gekletst. Genoten? CHECK!
Maandagavond hebben we deze 3 uitgenodigd om bij ons marsmellows te komen eten bij een vuurtje. Ook weer een hele gezellige avond met heftige, leuke en vooral interessante gesprekken. Marjorie vroeg hen naar het leukste en het minst leuke moment in hun leven. Toen kwamen we er maar weer eens achter dat het leven hier toch echt wel een stuk moeilijker en vooral harder is dan bij ons en iedereen wel een verhaal heeft. Nummer 1 vertelde dat zijn ouders hem en zijn broertjes hebben verlaten, toen hij 7 jaar was, de tweede is ontsnapt uit een brand in zijn basisschool (boarding school), waarbij zijn broertje is omgekomen omdat die niet meer kon ontsnappen. De laatste werd thuis geslagen, is weggelopen en heeft een jaar op straat geleefd.
Wij werden beiden wel even stil van deze verhalen. Het leven hier in Oeganda is zo anders dan bij ons in Nederland en de mensen zijn sterk, heel sterk.
Na een bijzonder korte nacht, na het stappen, moesten we zondag vroeg op om te gaan wandelen in Mabira Forest samen met Paul, Joop (de nieuwe vrijwilliger), Fred (ex-straatjongen) en nog ene jongen. Na onze korte nacht stonden we erg vrolijk op en waren de rest van de dag melig (waarschijnlijk van moeheid). Mabira Forest is een groot regenwoud en een mooi stukje natuur. Er zouden een heleboel verschillende dieren zijn en zelfs slangen. Helaas ben ik met de teller tot 1 minikleine vlinder gekomen… De wandeling hield in dat we 2 uur lang met ons moeie hoofd door het bos hebben gerend achter een gids aan. Niets te Afrikaans tempo! Na terugkomst kon je ons dus opvegen, maar het was wel een mooie fijne wandeling. De rust was alleen ver te zoeken, omdat wij de hele tijd aan het kletsen en lachen waren
Dan weer even een jongens-update. Het komt erop neer dat er ineens nog maar 1 jongen over is morgen, kleine Fred. Zaterdag hoorden we namelijk dat Richard en Sadam allebei naar hun dorp terug zouden gaan. Richard vrijdag en morgen (maandag) Sadam. Beiden gaan terug wonen bij hun familie en gaan daar naar school, naar P3 (3e klas van de basisschool). Ook Brian, waarover ik vorige blog heb geschreven, ging afgelopen vrijdag weg. Vrijdag zouden wen dus van Richard en Sadam afscheid moeten nemen, maandag van Sadam en dan zou ook Grace, de metron nog weggaan deze week!! Heel raar en naar om ineens, in de laatste week dat we hier zijn, al afscheid van hen te moeten nemen en er dan ineens nog maar 1 jongen is! Maar om deze reden besloten we dinsdag een goodbye-pannenkoeken-party te houden bij ons thuis. Het was een superavond! De jongens waren heel vrolijk en hebben enthousiast meegeholpen met pannenkoeken bakken. Sunday, een meisje van een jaar of 9 en een nichtje van Grace, was ook mee. En ze moest plassen. Ze ging dus naar de wc, maar toen ik daar langsliep zag ik haar vol verbazing en onderzoekend naar de wcpot kijken. Ze had nog nooit een wc-pot gezien en had dus ook geen idee hoe dat zou moeten werken. Ik heb haar maar even voorgedaan hoe het moest, waarna ze zo’n 5 minuten op de wc heeft gezeten! Is toch ook genieten als je gewoon relaxt, zittend kan plassen, in plaatst van boven vreselijk stinkend gat te hangen waar je zo snel mogelijk weer weg wilt?!
Al met al was een zeer geslaagde avond waarin de jongens het erg naar hun zin hebben gehad! Aan het eind kregen we nog een heel lief briefje van Brian. Dat ie ons zo gaat missen en om te bedanken dat we van hem houden, dat ie ook van ons houd. Hij had er echt z’n best op gedaan. Zo ontzettend lief!
Vrijdag naar de jongens om ze uit te zwaaien. Toch moeilijker dan verwacht om die jongens weg te zien gaan! Richard had er erg veel zin in, maar je kon merken dat ie ook wel een beetje zenuwachtig was. Brian had er minder zin in. Hij had ons de dag ervoor nog verteld waarom hij weg was gegaan van huis. Zijn ouders waren al dood en hij en zijn broertjes en zusjes woonden dus bij de stiefmoeder. Zij was een vreselijk mens die de kinderen mishandelden en op een dag zelfs kokend water over de rug van een broertje van Brian heeft gegooid. Brian wilde zijn broertje toen helpen en heeft het tshirt uitgetrokken en zag toen dat er zowat geen huid meer zat op zijn rug. Je zou het toch maar meemaken als 12 jarig jongetje, vreselijk. En dan te bedenken dat toen ik alleen maar mijn voet had verbrand, al vreselijke pijn had.
Toen heeft Brian besloten weg te gaan van huis, of eigenlijk de plek dat een thuis hoorde te zijn… Nu zou gaat hij voorlopig bij zijn broer wonen en ik hoop oprecht dat die daar een beetje gaat bouwen aan een toekomst.
Vandaag hebben we ook van Grace en haar kindje Shedrac afscheid genomen. Ook weer moeilijk, want we hebben toch aardig wat uren in de afgelopen 3 maanden doorgebracht bij de jongens, waar Grace altijd was. We hebben veel met haar gepraat, gelachen en posho en beans gegeten.
Gek dus om nu al afscheid te nemen van een toch wel erg belangrijk deel van ons Oeganda avontuur.
Woensdag liep ik een beetje doelloos rond in Makenke. Ik zou gaan lesgeven, maar was even vergeten dat de hal bezet was door de Mobile Clinic. Onderweg naar de jongens kwam ik Timan, een jongetje dat vlakbij de hal woont, weer tegen. Hij had nu al bijna een 3 weken een grote, vieze, diepe wond op zijn hiel en nog steeds was het nu dus niet beter. Ik had hem die weken al een paar keer gezien en soms kon hij zelf bijna niet lopen van de pijn in zijn voet en kroop die over de grond. Nu vond ik het tijd worden om eens aan de moeder te vragen of ze al medicijnen of iets had voor hem. Nee, dat had ze niet, want ze had er geen geld voor. Ik heb haar dus 2000 shilling gegeven, want zoveel kost de Mobile Clinic om heen te gaan. Is voor ons echt geen geld, maar voor hen toch nog erg veel. Maar ik vond het inmiddels zo zielig voor het jongetje. Wel wilde ik zeker weten dat ze met het geld naar de Clinic zou gaan en niet iets anders zou kopen van het geld. Ik ben dus tot 3 keer toe langs het gezin gegaan en iedere keer was ze nog niet geweest. De eerste keer zei ze dat ze eerst het been schoon ging maken en dan zou gaan. De tweede keer dat ik kwam ging ze eerst thee drinken en dan zou ze gaan. De derde keer heb ik gewacht tot ze klaar was zodat ik mee kon en zeker wist dat ze ging. Het is toch bizar dat een moeder niet wilt dat haar kind zo snel mogelijk beter wordt?! Uiteindelijk heeft ze zalf en gaas van de dokter gekregen en wat pijnstillers. Ook moet de wond nu 2x per dag worden schoongemaakt met water en zout en een speciaal spulletje dat ik heb gekocht. Ik hoop dus maar heel erg dat moeder dat ook echt 2x per dag doet. Ik ga er wel bijna iedere dag even langs, maar toen ik vanmorgen kwam was de wond nog niet heel veel beter. Ik hoop dus dat het snel wel beter gaat!
Smiddags zijn Mar en ik naar het zwembad gegaan met de 3 broertjes van de compound, Jacidi, Band en Kumi. Ze waren enorm enthousiast toen ze het hoorden, maar hoe dichter we bij het zwembad kwamen hoe stiller ze werden. Het eerste half uur hebben de normaal zo drukke jochies, stil, verbijsterd en bang naar het zwembad gekeken. Ze hadden zoiets nog nooit gezien! Wij hadden 2 kleine opblaaszwemvestjes meegenomen en zijn met ze naar het kinderbadje gegaan. Uiteindelijk kwamen ze steeds een beetje meer los en hebben we een super middag gehad. Ze hebben gezwommen (Jacidi zelfs met ons in het diepe), in de speeltuin gespeeld (iets wat ze ook nog bijna nooit hadden gezien) en onder de douche hebben gestaan. Een douche kenden ze ook niet en ze vonden het dan ook zo geweldig dat, vooral Kumi, springend, juichend en dansend onder de douche stond.
Ohja, en dan nog even vrijdag! We hadden namelijk op onze planning staan om dan nog een keer langs Wim en Monique te gaan, de eigenaren van het Holland vakantie park. Hier heb ik als het goed is eerder in een blog over verteld. Toen we belden dat we wilden komen, waren ze enorm enthousiast en waren we heel erg welkom. Vrijdag daar aangekomen, werden we dan ook weer met open armen ontvangen. En we hebben een heerlijke, gezellige vakantiedag gehad. Ze hebben namelijk 3 maanden geleden een zwembad laten bouwen met uitzicht op de Nijl en aangezien en weinig gasten waren, lagen ze net in het zwembad toen we kwamen. We kregen een bikini van Monique en doken ook het zwembad in. HEERLIJK!! We hebben gewatervolleybalt met het opblaasvolleybal net dat ze hebben. Team Marjorie en Monique tegen team Wim en Silvia, of eigenlijk team Pawpaw (herinneren jullie je nog dat ik as tall as a popo tree werd genoemd? Dat blijkt dus pawpaw te zijn). En natuurlijk heeft team Paw Paw ruimschoots gewonnen (oke, net aan 2 punten verschil)!!
Dan als laatste wil ik nog vertellen over onze Kampala dag van gister. Het was eigenlijk een beetje stom. We wilden toch graag nog een keer naar Kampala, dus vertrokken we gisterochtend vroeg, met Joop, in de matatu naar Kampala. Ik weet niet of ik het ooit al heb verteld, maar een Matatu is een klein busje die ze helemaal vol met mensen, dieren en bagage proppen en als gekken over de weg scheuren. Hier zaten we zo’n 3 uur in naar Kampala en zijn heelhuids aangekomen. In Kampala hebben we denk ik 2 uur rondgelopen toen we bedachten dat we het eigenlijk wel weer gescheten vonden en we dus weer de Matatu terug hebben gepakt. Joop stelde voor om dan nog onderweg bij een plaatsje even uit te stappen. Dit was Lugazi, een leuk klein plaatsje waar we eerst nog even hebben rondgelopen en daarna wat hebben gegeten. Het was wel een plaatste waar niet zoveel muzungus komen, want toen we door de wijk liepen kwamen zo mogelijk nog enthousiaster gillend achter ons aan en maakten ze zelfs foto’s van ons. Ik voelde me net een BN’er!
Hiermee ben ik dan alweer aan het einde gekomen van blog nummer 12. De komende week is nog een spannende drukke week die we tegemoet gaan. Vrijdag is namelijk de voorstelling van de dansgroep en daarvoor moeten we nog wel het een en ander doen!!! Dat wordt dus nog iedere dag lesgeven. Verder moeten we nog heel veel foto’s maken van alle normale dingen hier in en om Makenke, onze spullen uitzoeken en bedenken wat we aan wie willen geven, afscheid nemen en ga zo maar door. Ik weet dus niet helemaal zeker of het gaat lukken om volgend weekend nog een blog te schrijven. Aangezien ik dus iedere minuut nog wil benutten weet ik niet of ik zin heb om in de korte tijd left, nog veel achter me computertje te zitten. Ik hoop dat jullie me kunnen vergeven, maar ik beloof in ieder geval dat ik jullie nog vertel, misschien wel als we al terug zijn, over hoe de laatste week is gegaan! En misschien als ik ineens heel veel inspiratie heb, blog ik nog een keer, maar anders later
Jullie allemaal weer succes met werken, school enz. en tot snel!
Xxxxx Sil
Hierbij 3 links naar de foto's. Ik kreeg ze er niet in 1 keer op, dus vandaar in 3 delen!
http://www.mijnalbum.nl/Album=VICQDURD
http://www.mijnalbum.nl/Album=DPQGHBRM
http://www.mijnalbum.nl/Album=A7X74GVP
Helaas gaat de tijd sneller en sneller en komt het moment steeds dichterbij dat we weg moeten gaan. Afgelopen week was er een moment dat we in gedachten verzonken voor ons uit staarden en ik zei:
Ik ben moe, voel me naar, wil naar huis en wil echt niet naar huis. Het voelt gewoon heel erg raar en dubbel dat deze 3 maanden, waar je zo ontzettend lang al mee bezig bent, naar uit kijkt en voor aan het voorbereiden bent, alweer bijna voorbij zijn. En ik kan wel zeggen dat het echt een kutgevoel is om terug te moeten gaan naar een maatschappij van stress, drukte, druk, langs elkaar heen geleef, moeten, (veel) ongeïnteresseerde mensen, verwendheid enz. Natuurlijk zal ook dit vast snel weer wennen, maar de overgang zal moeilijk zijn. Ik ben toch wel verliefd geworden op dit land, de sfeer, de manier van leven en de mensen die hier leven, waarvan ik enorm veel heb geleerd. Ik neem een rugzakje mee naar Nederland vol met lessen en ervaringen die ik wil gebruiken in mijn leven thuis en zeker niet zomaar wil vergeten! We proberen, deze laatste dagen, dan ook extra te genieten van iedere minuut en van alles wat we beleven. Dit hebben we de afgelopen week dan ook zeker gedaan, met verschillende leuke en minder leuke momenten.
Zaterdagavond na het schrijven van de blog zijn we gevlogen naar de stad, voor onze (EINDELIJK) eerste keer stappen in Jinja!! Werd wel eens tijd, maar tot vorige week toe hadden we steeds geen zin meer of waren we te moe. Nu hadden we afgesproken met de 3 jongens uit Makenke en moesten we dus wel. Aangekomen in de stad moesten we eerst nog wat eten. Maar de enige plek waar we nog eten konden vinden, was in een lokaal disco-restaurantje. Een jongen die we tegenkwamen bij Flavours (een cafeetje waar we eerst heen zouden gaan en wat zouden eten) wilde ons er wel even heen brengen. Het was dus een lokaal restaurant, waar de muziek altijd keihard aanstaat, vandaar disco, met een Afrikaans buffet. En ik moet zeggen, het was heerlijk! Hierna terug naar Flavours en een warming- up dansje gedaan. Om 23.30 hadden we afgesproken met Hobie, Mandela en Nak om los te gaan in Casino, een club dus in de stad. En het was een topavondje! Supergezellig, gedanst, gechillt, wat gedronken, gelachen en gekletst. Genoten? CHECK!
Maandagavond hebben we deze 3 uitgenodigd om bij ons marsmellows te komen eten bij een vuurtje. Ook weer een hele gezellige avond met heftige, leuke en vooral interessante gesprekken. Marjorie vroeg hen naar het leukste en het minst leuke moment in hun leven. Toen kwamen we er maar weer eens achter dat het leven hier toch echt wel een stuk moeilijker en vooral harder is dan bij ons en iedereen wel een verhaal heeft. Nummer 1 vertelde dat zijn ouders hem en zijn broertjes hebben verlaten, toen hij 7 jaar was, de tweede is ontsnapt uit een brand in zijn basisschool (boarding school), waarbij zijn broertje is omgekomen omdat die niet meer kon ontsnappen. De laatste werd thuis geslagen, is weggelopen en heeft een jaar op straat geleefd.
Wij werden beiden wel even stil van deze verhalen. Het leven hier in Oeganda is zo anders dan bij ons in Nederland en de mensen zijn sterk, heel sterk.
Na een bijzonder korte nacht, na het stappen, moesten we zondag vroeg op om te gaan wandelen in Mabira Forest samen met Paul, Joop (de nieuwe vrijwilliger), Fred (ex-straatjongen) en nog ene jongen. Na onze korte nacht stonden we erg vrolijk op en waren de rest van de dag melig (waarschijnlijk van moeheid). Mabira Forest is een groot regenwoud en een mooi stukje natuur. Er zouden een heleboel verschillende dieren zijn en zelfs slangen. Helaas ben ik met de teller tot 1 minikleine vlinder gekomen… De wandeling hield in dat we 2 uur lang met ons moeie hoofd door het bos hebben gerend achter een gids aan. Niets te Afrikaans tempo! Na terugkomst kon je ons dus opvegen, maar het was wel een mooie fijne wandeling. De rust was alleen ver te zoeken, omdat wij de hele tijd aan het kletsen en lachen waren
Dan weer even een jongens-update. Het komt erop neer dat er ineens nog maar 1 jongen over is morgen, kleine Fred. Zaterdag hoorden we namelijk dat Richard en Sadam allebei naar hun dorp terug zouden gaan. Richard vrijdag en morgen (maandag) Sadam. Beiden gaan terug wonen bij hun familie en gaan daar naar school, naar P3 (3e klas van de basisschool). Ook Brian, waarover ik vorige blog heb geschreven, ging afgelopen vrijdag weg. Vrijdag zouden wen dus van Richard en Sadam afscheid moeten nemen, maandag van Sadam en dan zou ook Grace, de metron nog weggaan deze week!! Heel raar en naar om ineens, in de laatste week dat we hier zijn, al afscheid van hen te moeten nemen en er dan ineens nog maar 1 jongen is! Maar om deze reden besloten we dinsdag een goodbye-pannenkoeken-party te houden bij ons thuis. Het was een superavond! De jongens waren heel vrolijk en hebben enthousiast meegeholpen met pannenkoeken bakken. Sunday, een meisje van een jaar of 9 en een nichtje van Grace, was ook mee. En ze moest plassen. Ze ging dus naar de wc, maar toen ik daar langsliep zag ik haar vol verbazing en onderzoekend naar de wcpot kijken. Ze had nog nooit een wc-pot gezien en had dus ook geen idee hoe dat zou moeten werken. Ik heb haar maar even voorgedaan hoe het moest, waarna ze zo’n 5 minuten op de wc heeft gezeten! Is toch ook genieten als je gewoon relaxt, zittend kan plassen, in plaatst van boven vreselijk stinkend gat te hangen waar je zo snel mogelijk weer weg wilt?!
Al met al was een zeer geslaagde avond waarin de jongens het erg naar hun zin hebben gehad! Aan het eind kregen we nog een heel lief briefje van Brian. Dat ie ons zo gaat missen en om te bedanken dat we van hem houden, dat ie ook van ons houd. Hij had er echt z’n best op gedaan. Zo ontzettend lief!
Vrijdag naar de jongens om ze uit te zwaaien. Toch moeilijker dan verwacht om die jongens weg te zien gaan! Richard had er erg veel zin in, maar je kon merken dat ie ook wel een beetje zenuwachtig was. Brian had er minder zin in. Hij had ons de dag ervoor nog verteld waarom hij weg was gegaan van huis. Zijn ouders waren al dood en hij en zijn broertjes en zusjes woonden dus bij de stiefmoeder. Zij was een vreselijk mens die de kinderen mishandelden en op een dag zelfs kokend water over de rug van een broertje van Brian heeft gegooid. Brian wilde zijn broertje toen helpen en heeft het tshirt uitgetrokken en zag toen dat er zowat geen huid meer zat op zijn rug. Je zou het toch maar meemaken als 12 jarig jongetje, vreselijk. En dan te bedenken dat toen ik alleen maar mijn voet had verbrand, al vreselijke pijn had.
Toen heeft Brian besloten weg te gaan van huis, of eigenlijk de plek dat een thuis hoorde te zijn… Nu zou gaat hij voorlopig bij zijn broer wonen en ik hoop oprecht dat die daar een beetje gaat bouwen aan een toekomst.
Vandaag hebben we ook van Grace en haar kindje Shedrac afscheid genomen. Ook weer moeilijk, want we hebben toch aardig wat uren in de afgelopen 3 maanden doorgebracht bij de jongens, waar Grace altijd was. We hebben veel met haar gepraat, gelachen en posho en beans gegeten.
Gek dus om nu al afscheid te nemen van een toch wel erg belangrijk deel van ons Oeganda avontuur.
Woensdag liep ik een beetje doelloos rond in Makenke. Ik zou gaan lesgeven, maar was even vergeten dat de hal bezet was door de Mobile Clinic. Onderweg naar de jongens kwam ik Timan, een jongetje dat vlakbij de hal woont, weer tegen. Hij had nu al bijna een 3 weken een grote, vieze, diepe wond op zijn hiel en nog steeds was het nu dus niet beter. Ik had hem die weken al een paar keer gezien en soms kon hij zelf bijna niet lopen van de pijn in zijn voet en kroop die over de grond. Nu vond ik het tijd worden om eens aan de moeder te vragen of ze al medicijnen of iets had voor hem. Nee, dat had ze niet, want ze had er geen geld voor. Ik heb haar dus 2000 shilling gegeven, want zoveel kost de Mobile Clinic om heen te gaan. Is voor ons echt geen geld, maar voor hen toch nog erg veel. Maar ik vond het inmiddels zo zielig voor het jongetje. Wel wilde ik zeker weten dat ze met het geld naar de Clinic zou gaan en niet iets anders zou kopen van het geld. Ik ben dus tot 3 keer toe langs het gezin gegaan en iedere keer was ze nog niet geweest. De eerste keer zei ze dat ze eerst het been schoon ging maken en dan zou gaan. De tweede keer dat ik kwam ging ze eerst thee drinken en dan zou ze gaan. De derde keer heb ik gewacht tot ze klaar was zodat ik mee kon en zeker wist dat ze ging. Het is toch bizar dat een moeder niet wilt dat haar kind zo snel mogelijk beter wordt?! Uiteindelijk heeft ze zalf en gaas van de dokter gekregen en wat pijnstillers. Ook moet de wond nu 2x per dag worden schoongemaakt met water en zout en een speciaal spulletje dat ik heb gekocht. Ik hoop dus maar heel erg dat moeder dat ook echt 2x per dag doet. Ik ga er wel bijna iedere dag even langs, maar toen ik vanmorgen kwam was de wond nog niet heel veel beter. Ik hoop dus dat het snel wel beter gaat!
Smiddags zijn Mar en ik naar het zwembad gegaan met de 3 broertjes van de compound, Jacidi, Band en Kumi. Ze waren enorm enthousiast toen ze het hoorden, maar hoe dichter we bij het zwembad kwamen hoe stiller ze werden. Het eerste half uur hebben de normaal zo drukke jochies, stil, verbijsterd en bang naar het zwembad gekeken. Ze hadden zoiets nog nooit gezien! Wij hadden 2 kleine opblaaszwemvestjes meegenomen en zijn met ze naar het kinderbadje gegaan. Uiteindelijk kwamen ze steeds een beetje meer los en hebben we een super middag gehad. Ze hebben gezwommen (Jacidi zelfs met ons in het diepe), in de speeltuin gespeeld (iets wat ze ook nog bijna nooit hadden gezien) en onder de douche hebben gestaan. Een douche kenden ze ook niet en ze vonden het dan ook zo geweldig dat, vooral Kumi, springend, juichend en dansend onder de douche stond.
Ohja, en dan nog even vrijdag! We hadden namelijk op onze planning staan om dan nog een keer langs Wim en Monique te gaan, de eigenaren van het Holland vakantie park. Hier heb ik als het goed is eerder in een blog over verteld. Toen we belden dat we wilden komen, waren ze enorm enthousiast en waren we heel erg welkom. Vrijdag daar aangekomen, werden we dan ook weer met open armen ontvangen. En we hebben een heerlijke, gezellige vakantiedag gehad. Ze hebben namelijk 3 maanden geleden een zwembad laten bouwen met uitzicht op de Nijl en aangezien en weinig gasten waren, lagen ze net in het zwembad toen we kwamen. We kregen een bikini van Monique en doken ook het zwembad in. HEERLIJK!! We hebben gewatervolleybalt met het opblaasvolleybal net dat ze hebben. Team Marjorie en Monique tegen team Wim en Silvia, of eigenlijk team Pawpaw (herinneren jullie je nog dat ik as tall as a popo tree werd genoemd? Dat blijkt dus pawpaw te zijn). En natuurlijk heeft team Paw Paw ruimschoots gewonnen (oke, net aan 2 punten verschil)!!
Dan als laatste wil ik nog vertellen over onze Kampala dag van gister. Het was eigenlijk een beetje stom. We wilden toch graag nog een keer naar Kampala, dus vertrokken we gisterochtend vroeg, met Joop, in de matatu naar Kampala. Ik weet niet of ik het ooit al heb verteld, maar een Matatu is een klein busje die ze helemaal vol met mensen, dieren en bagage proppen en als gekken over de weg scheuren. Hier zaten we zo’n 3 uur in naar Kampala en zijn heelhuids aangekomen. In Kampala hebben we denk ik 2 uur rondgelopen toen we bedachten dat we het eigenlijk wel weer gescheten vonden en we dus weer de Matatu terug hebben gepakt. Joop stelde voor om dan nog onderweg bij een plaatsje even uit te stappen. Dit was Lugazi, een leuk klein plaatsje waar we eerst nog even hebben rondgelopen en daarna wat hebben gegeten. Het was wel een plaatste waar niet zoveel muzungus komen, want toen we door de wijk liepen kwamen zo mogelijk nog enthousiaster gillend achter ons aan en maakten ze zelfs foto’s van ons. Ik voelde me net een BN’er!
Hiermee ben ik dan alweer aan het einde gekomen van blog nummer 12. De komende week is nog een spannende drukke week die we tegemoet gaan. Vrijdag is namelijk de voorstelling van de dansgroep en daarvoor moeten we nog wel het een en ander doen!!! Dat wordt dus nog iedere dag lesgeven. Verder moeten we nog heel veel foto’s maken van alle normale dingen hier in en om Makenke, onze spullen uitzoeken en bedenken wat we aan wie willen geven, afscheid nemen en ga zo maar door. Ik weet dus niet helemaal zeker of het gaat lukken om volgend weekend nog een blog te schrijven. Aangezien ik dus iedere minuut nog wil benutten weet ik niet of ik zin heb om in de korte tijd left, nog veel achter me computertje te zitten. Ik hoop dat jullie me kunnen vergeven, maar ik beloof in ieder geval dat ik jullie nog vertel, misschien wel als we al terug zijn, over hoe de laatste week is gegaan! En misschien als ik ineens heel veel inspiratie heb, blog ik nog een keer, maar anders later
Jullie allemaal weer succes met werken, school enz. en tot snel!
Xxxxx Sil
Hierbij 3 links naar de foto's. Ik kreeg ze er niet in 1 keer op, dus vandaar in 3 delen!
http://www.mijnalbum.nl/Album=VICQDURD
http://www.mijnalbum.nl/Album=DPQGHBRM
http://www.mijnalbum.nl/Album=A7X74GVP
-
15 September 2013 - 23:01
Elly Rote:
Lieve Sil,
Nee hoor heel begrijpelijk dat jullie nu iedere minuut nog willen benutten om echt in Oeganda te zijn.
Maar afgelopen week was het een paar dagen opeens zo stil op facebook, dat ik me een beetje zorgen maakte..
Maar jullie doen steeds weer fantastische dingen!
Veel sterkte en veel succes deze week!
XXX Elly -
16 September 2013 - 09:40
Marjan:
Lieve Sil
Ben iedere keer weer onder de indruk van je blog en alles wat je meemaakt daar! Wat een ervaring.
Geniet van jullie laatste dagen daar!
Xx Marjan -
16 September 2013 - 10:26
Leoopstal:
Hallo Pawpaw,popo, poehpoeh, het zit er weer bijna op,
Je bent net een kameleon op die foto in het bos. Met jouw takken van armen val je niet meer op tussen de bomen.
Mooie blog deze week met een wat droevige ondertoon. Wat zeuren wij eigenlijk. We hebben alles. Toevallig heb ik in Finland nog een houten plee gefotografeerd, je kent dat wel een gat met een houten plank er overheen daar weer een gat in met een deksel erop, hebben ze in Oeganda alleen maar een stinkend gat. Het is maar een van de vele voorbeelden waaruit blijkt dat het slecht verdeeld is in de wereld.
Je hebt gelijk dat die drie maanden een opstapeling van leuke maar ook minder leuke ervaringen zijn waar je altijd op terug kan kijken en gebruik van kan maken.
Mijn poehpoeh moet je maar niet letterlijk nemen. Het suggereert misschien dat je blij bent dat die drie maanden erop zitten. Ik begrijp heel goed dat dat gevoel dubbel is. Blij dat je weer naar je familie terugkeert en droevig dat je de mensen daar moet achterlaten. Vergeet niet dat zij ook drie maanden ervaringen hebben opgedaan. Pawpaw heeft met ze geleefd, ze aandacht gegeven, met ze gedanst, gekookt en gegeten, gelachen en gehuild om hun prachtige maar soms ook trieste verhalen. Die ervaringen neem je hun niet af en die gebruiken zij, net als jij, ook weer in hun verdere leven.
Poehpoeh dat heb ik weer mooi gezegd en nou opschieten, haast je, stressen nog even en met een sneltreinvaart weer terug naar huis.
Groetjes Leo -
16 September 2013 - 14:03
Aad En Irma:
heb weer genoten van jullie blogs, schreef het net nog aan Mar ; het is zo apart jullie blogs na elkaar te lezen, daar jullie het beide om jullie eigen manier "beleven en zien" . heerlijk om te lezen van het zwemmen met die 3 jongetjes, het uitgaan in de 'Stad"
en zelfs die natuurwandeling terwijl je je zelf niet helemaal goed voelt door t feestje. Ook jij Sil, geniet van deze laatste week en neem een heleboel mooie herinneringen mee naar Nederland..... ennnnnnne die laatste blog kun je ook in Nederland maken, net als Mar.
groetjes en xxx en tot volgende week , Aad en Irma
-
16 September 2013 - 17:54
Oompie:
He Silliebillie,
Ja nu gaat het hard hoor. Voor je het weet ben je aan het inpakken. Als je nog iets mee terug neemt. Zal beduidend minder zijn dan de heenreis. Ik heb echt genoten vond dit een van de betere blogs. Echt wel. Zoals oom Leo schrijft een ondertoon van verdriet zit er in. Het is ook niet niks als je die verhalen hoort en dan gaat zo'n jongen toch weer terug. Onvoorstelbaar. En dat ze hard zijn is ook de ervaring die ik heb uit Cambodja met onze medische patrouille. Onvoorstelbaar. Een mooi voorbeeld is het jongetje met zijn hiel. En ja zoals je schrijft een moeder zou dat geld ergens anders voor gebruiken. Ik heb ze gezien die kwamen naar de medische post bij ons met hun voeten omdat ze wisten dat ze een fles zouden krijgen. Niet om de voeten te genezen maar om te kunnen drinken. Het gebeurt echt.
Maar zeker jammer dat je eigenlijk nu afscheid moet nemen van, zoals je schrijft een deel van je drie maanden. Maar ik denk dat je nog heel veel kinderen en mensen gedag zal zeggen na de voorstelling. Want dan is ongeveer voorbij. Maar deze ervaring nemen ze je niet af. Nogmaals citeer ik Oom Leo "wat zeuren wij eigenlijk".
He meisje nog veel plezier de laatste dagen en zet hem op en succes met de voorstelling.
dikke kus je Oompie -
16 September 2013 - 18:40
Buurmeneer:
Hoi Buurmeisje,
Wat een verhaal weer. Het kan niet op bij jullie daar in Verweggistan. Maar we zullen de verhalen van jullie missen. Doe nog even rustig aan en kom dan maar weer gerust terug naar het drukke Benthuizen. Lieve groet ons. -
17 September 2013 - 09:01
Ingridopstal:
he lieve Sil
Tja dat was dan je laatste blog vanuit Uganda, dat is voor jullie zwaar je wil niet naar huis, maar toch wil je wel naar huis.
Jullie zullen met gemengde gevoelens de laatste week door maken, met een lach en een traan, maar komen terug met een hele grote levensles.
De blog was weer vol van hele leuke dingen, maar ook verdrietige dingen, zoals de verhalen van de jongens Brian en Richard, hopen maar dat ze het nu beter gaat.
Ik moest wel lachen over het verhaal van de matatu, daar heb ik namelijk ook spannende herinneringen aan .
Maar lieverd ik ga je heeeeeel veeeeel sterkte wensen in deze laatste week, enne probeer ook nog maar een beetje te lachen, doe iedereen daar maar de groetjes van ons en een hele goede reis terug.
Liefs en een dikke kus mamsie -
18 September 2013 - 09:49
Miranda:
Geweldig weer om te lezen! Wat een lijst met kids die voorlopig weer naar school kunnen, super! En wat hebben jullie genoten van het pannenkoekenfeest en het zwembad.Heerlijk.
Geniet met volle teugen van jullie laatste dagen. En begin alvast met sparen voor jullie ticket om ze daar allemaal weer een keertje op te gaan zoeken ;-) Afscheid nemen is nooit leuk en het zal volgende week ook niet gemakkelijk zijn op het vliegtuig te stappen. Jullie hebben gelukkig uuuuuuuuren de tijd in het vliegtuig (en de dagen erna ook hoor) om een potje te janken en bij aankomst staan wij er allemaal om jullie heel stevig te knuffelen! Tot snel meissies!
Kus, Miran -
19 September 2013 - 11:55
Hazel:
Hee lieverd,
Geweldige blog weer. Je bent een held joh met die wond van Timan, er zo op aandringen dat hij geholpen wordt en het ook betalen!!
Die foto's van het zwemmen zijn zo leuk! Ook het pannenkoekenfeest ziet er heel gezellig uit! Ik hoop dat je veel mooie momenten nog meemaakt de komende week! En ik hoop je heeeeeel snel weer te zien in Nederland!!! Alvast een goeie terugreis en sterkte met het afscheid nemen!
xxxxx Hazel -
19 September 2013 - 20:27
Celine Blokhuizen:
Hey Sil,
Wow wat maak jij mooie dingen mee, krijg wel een beetje tranen in mijn ogen hiervan!! Echt super, nog en fijne laatste week en wil heel graag je verhalen een keer live horen!!
Liefs Celine -
20 September 2013 - 21:08
Ton Opstal:
Hee sil,
Ben een beetje laat met reageren, omdat ik na de vakantie nog niet echt mijn draai kon vinden, maar dat zal snel weer verbeteren. Ja, het is hier hectiek in Nederland. Het is hier altijd maar draaien, draaien en draaien en ik kan mij levendig voorstellen dat jullie daar weer tegen opzien. Aan de andere kant zul je ongetwijfeld gemerkt hebben, dat er in Oeganda ook wel een bepaalde sleur zal zijn of dat mensen dingen doen uit de macht der gewoonte. Ongetwijfeld zul je dat in die drie maanden zijn opgevallen.
En ja, je denkt er vanuit Nederland een rugzak te kunnen brengen omdat je er vanuit gaat dat de mensen in Oeganda dingen nodig hebben of dat je misschien dacht de mensen educatief wat bij kon brengen.
Maar het kan heel goed zijn dat je i.i.g. vanuit Oeganda een rugzakje of misschien wel een Rugzak mee terugkrijgt. En dat is ook goed. Het moet ook uitwisselbaar zijn.
Jammer dat je vervroegd afscheid moest nemen van de jongens en Grace en dat alleen de kleine Freddie overblijft. De verhalen van de jongens uit hun verleden bij hun ouders en hoe ze zijn behandeld sta je echt van te kijken. Het komt er best wel vaak voor dat de behandeling op hun thuisbasis erg slecht is en treurig dat dit zo dicht tegen mishandeling aanzit. Je zou toch zeggen dat houden van je kinderen toch universeel en mondiaal zou moeten zijn. Daar zijn jullie vaak tegenaan gelopen dat daaraan het nodige mankeert. Dat is dan weer een negatieve ervaring die jullie in je rugzak meenemen. En ook dat verhaal over die wondbehandeling. Oom Theo schrijft dan ook treffend zijn ervaring dat ze bij ziekenbehandeling eerder voor het eten kwamen dan voor de behandeling. Dus goed, dat je er bij bent gebleven en zij het geld niet aan andere dingen konden besteden. Maar goed, jullie nemen natuurlijk ook vele mooie ervaringen mee! Het moet een beetje in balans zijn dat rugzakje.
Tja, oom Leo heeft veel geschreven en eigenlijk wel een beetje in de stijl van je pap. Dus Popo en poepoe, komen jullie maar snel terug naar papa en mama.
N.B. Ben eigenlijk erg benieuwd of de dansvoorstellingen geslaagd zijn. Zou een mooie afsluiting zijn.
Een goed afscheid in Oeganda, een goede reis en Dikke kus, pap
-
22 September 2013 - 20:48
Frank Rote:
Lieve Sil,
Nu iedereen jullie al heeft (af)geschreven, doe ik er nog even een krabbel overheen. Hou het vast hoor, al die goede herinneringen. Het is belangrijk om te weten dat je wat goeds voor ze hebt betekend. Dat is het beste om zwakke momenten goed te kunnen doorstaan: je bent er niet voor niets geweest! Je hebt voor hen even het verschil mogen maken. Dat is een ervaring die maar weinigen in hun leven mogen opdoen. Voor de Oegandezen betekent dit dat jullie ze echt even hoop hebben mogen geven: het kan anders. En ging het daar niet allemaal om?
Enne, zo groot is die wereld ook weer niet hoor. 10 uurtjes vliegen en je bent er weer. Hier is het trouwens ook wel dragelijk, tenminste als je op de achtergrond mag genieten van mooie orgelklanken ....
Nou, dikke zoenen voor allebei, vergeet niet al die souvenirs voor mij en tot dinsdag!
Frank.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
